Fiat lux!Homines aliaque animantia mundum per se ipsum immediate non percipiunt. Immo eum sentiunt sensibus: tactu, odoratu, gustatu, auditu, visu, etiam ēlectromagnētico sensu (qui etiam visum includit, sed hic anguste finitur) eqs. Sensus nostri sunt internuntii inter nos (id est, conscientias nostras) et mundum exteriorem. Fidimus eis, et credimus eos nobis vera nuntiare. Sed Immanuel Kant philosophus scripto ejus c.t. «Critica rationis puræ» (Theod. «Kritik der reinen Vernunft») monstravit sensus exteriores nostros omnes nobis mundi exterioris præbere solum interpretationem ipsam, non mundum ut revera per se est. Et ea interpretatio, dixit Kant, præbeatur in dimensionibus spatii temporisque, quæ substructiones cognitionis nostræ sunt, non proprietates mundi exterioris. Has substructiones nuncupavit catēgorias «a priori». Locutus est ille de «cognitione a peritia (vel experientia) atque etiam ab omnibus sensuum impressionibus sejuncta» («ein ... von der Erfahrung und selbst von allen Eindrücken der Sinne unabhängiges Erkenntnis»), id est, de innata præstituta præfinitaque spatii temporisque cognitione. Aliis verbis, spatium tempusque condiciones sunt corporales (vel notiones in animis insitæ) per quas imagines omnes extrinsecus in animos nostros irrumpunt. Hæ catēgoriæ sunt «leges ludi» sensuum nostrorum exadversum mundum extraneum. Si eæ «leges» sint veræ entis proprietates necne nescimus neque scire possumus. Huc accedit quod tantum abest ab eo ut eas res quas sensus nostri percipiant, nobis immediate referant, ut, contra, convertant interpretenturque eas secundum indolem conscientiæ nostræ. Eas scrutantur, et quærunt seliguntque solum ea quæ hoc terreno loco impræsentiarum ad vivendum necessaria sunt, non quæ inutilia aut tantummodo ad sciendum jucunda sunt; tum solum demum has interpretationes animis nostris offerunt. Siquidem generatim animantis sensibus interpetationibusque perperam judicatur, exstirpatur genus. Sin aliter, vivit. Ergo ponimus sumimusque esse reapse extra animos nostros mundum, quia sensus habemus, qui nos de rebus extra animos nostros hoc est, ut videtur, de rebus in «peripherīa» (vel «perimetro» vel «marginibus») conscientiæ nostræ, non intus in penetralibus ejus varie et diverse certiores faciunt; porro credimus earum relationes inter se congruere (hoc est, relationes earum rerum exteriorum in ordinem consentaneum esse redactas). Sed illarum rerum formam naturamque penitus compertas habere possumus nullo pacto. Hæc incerta condicionibusque subjecta exterioris mundi conjectura a philosophis nuncupatur «realismus hypotheticus». Sed præter hos exteriores sensus insuper habemus incertum numerum aliorum sensuum interiorum. Hi nobis ea referunt, quæ non extra animos nostros sunt sed intra eos: valetudinem vel statum et corporis et animi mentisque; denique nostri sensus etiam vim et effectum et actionem (sed non naturam intimam!) imperspicabilis vitæ fontis sentiunt, qui est «mysterium tremendum et fascinosum», ut verbis illius Rudolfi Otto religiologi utar. Hi sensus interiores multo directiores et paulo minus per catēgorias (vel informationes insitas) quæ «a priori» vocantur, ens infra «subconscientiam», seu «subliminium» (angl. «subliminal self» / theod. «das Unbewusste» Lexicon recentis Latinitatis), cernunt, etiamsi relationes ex interiore parte quoque valde ad naturam percipientis adaptantur. («Quicquid percipitur secundum ordinem percipientis percipitur» S. Thomas Aquinás). Sed præsentiam vitæ fontis quoquo modo plus minusve directe sensibus interioribus et sine exteriore gnaritatis facultate sentire, vocatur «mysticismus». Hic tractabitur ens ut cognoscibile, et quidem primum per sensus exteriores, deinde per interiores. I. Ens exterioribus sensibus perceptum. Sensus exteriores nostri multa adjumenta sicut organa, machinas et alia quoque permulta habent, quæ excogitamus, facimus, ædificamus. His instrumentis, venatoriis, artificiis sicut telescopiis, cyclotroniis, acceleratris linearibus, computatrisque e.q.s., nostram mundi externi scientiam valde amplificavimus. His omnibus rebus, adhibitis etiam mathēmaticis geometriaque, hodie multo plus didicimus quam noverant majores nostri. Nova hæc omnis scientia tamen in regno sensuum exteriorum manet. Mens humana opus incredibiliter multiplex est. Licet mens in biochēmia cerebrique substructione corporea nitatur, vetusta sæculi undevigesimi interpretatio biochēmiæ substructionisque illius et generatim rerum naturæ est vitiosa fallaxque. Theōria Sætarum (anglice «String Theory» / theodice «Stringtheorie») moderna, quæ operam dat ut Theōriam Mēchanicarum Quantorum cum Theōria Relativitatis conjungere conatur, manifestat omnem rerum naturam duobus principiis fundamentalibus suffulciri:
Hic necesse est, pervicaciam habitumque refractariolum paululum corrigere, quem multi «scientificum» vocitare maluerint. Licet familia scientistarum, quos res publicæ ubique argento favoreque sustinent, neget res «paranormales» (quæ dicuntur) esse, nihilominus reapse sunt et fiunt tales res. (Me pænitet, o Eminentiæ Vestræ!) Porro opinio, quod res paranormales rebus «normalibus» omnino dispares separatæque ab eis sint, funditus fallax est, etiamsi ea sumptio pluribusque communis perantiquaque est. Una ex aliquot consequentiis harum rerum concedendarum accognoscendarumque est roboratio magnaque verisimilitudo theōriæ philosophique Ruperti Sheldrake de formis generandis (angl. «formative causation» / theod. «Formenbildungsursachen»). Hæc hypothesis ponit vitam (necnon materiam «inanimam») formam suam et rationem se gerendi modumque agendi servare et retinere facultate memoriæ. Professor Sheldrake docet quod quævis res suam geometriam spatiotemporalem («campum morphicum», h.e., campum formalem vel, simpliciter, suam formam ipsam) recordetur. Insit universis in rebus propria memoria. Immo enimvero ipsa animantium memoria est res mirabilis, per quam olim percepta iterum in mentem veniunt et agnoscuntur. Ea in moleculis cerebri inveniri non potest, quia in regno omnino immateriali residet. Secundum Theōriam Sætarum (sicut jam dictum est) subatomica particula quævis sit tridimensionale «acumen» vel «finis» sætæ decemdimensionalis. Dimensiones spatii «supervacaneæ» hoc est, plus quam tres sint «perangustiores» (angl. «too compactified» / theod. «zu kompaktifiziert») quam ut ab hominibus percipi possint. (Sensus enim nostri constructi sunt ad vivendum, non ut physicam cognoscamus.) Sed eæ sætæ in perpetuum vibrent, fluctuent saliantque in eisdem tramitibus canalibusque valde distortis usque eo quoad vis externa eos mutent aut tramites canalesve ipsi mutentur. Quum trames autem ille aliqua causa mutetur, mutetur etiam sæta, vicissimque. Omnia agantur ratione adhuc ignota, sed rationali atque certa. Ita eveniat ex mutua accommodatione unitas sætæ regionisque vicinæ «superspatialis» ejus. Concentus ille bona condicione ad vitam conscientiamque ducere possit. Fac ut nunc rem extraordinariam consideremus: Psychocīnēsis sæpe etiam in rebus omnino ineptis nugatoriisque apparet sicut motionibus mensarum (angl. «table levitation» / theod. «Tischrücken») aut in sic dictis «spiritbus strepitantibus» (angl. «poltergeists» / theod. «Poltergeister»). Sed hæ res quævis absurdæ inanesque manifestant omnem materiam omneque spatiotempus revera psychophysicalia (hoc est, simul mentem simul corpus) esse, et intellegenter intellegentiæ respondere. E quo sequitur ut mens humana et «subliminium» materiæ sive ejus «subconscientia» hoc est, indoles mentis, quæ materiæ inest solum viribus magnitudineque differantur, non natura. Quæ quum ita sint, apparet ens totum inclusis aliis universis omnibus (e fortasse 10500 [decem ad potentiam quingentesimam dignato] facultatum eveniendi) in Locis Cosmicis esse intellegens. Hoc est, omnia universa, quæ unquam et in æternum genita sunt, gignuntur vel gignentur, effectus eventusque sunt intellegentiæ sive hæc vitam consciam gignat sive non. Intellegentia viva est et fundamen rebus omnibus subjacens et logicum principium aptæ rationalisque cohærentiæ Locorum Cosmicorum inter se, etiamsi illius cohærentia logica hominibus difficillima intellectu est. Verumtamen intellegentia generis conscii, ut videtur, valde est perrara; quibusdam physicis apparet ea esse effectus subtilissimæ nostri mundi universique temperationis (angl. «fine tuning» / theod. «Feinabstimmung«). Ea temperatio dicitur ab eisdem scientificis etiam valorem Constantis Cosmologici valoresque aliorum principiorum moderantium præstituere. Porro hæc temperatio subtilissima nominatur «principium Anthropicum» (angl. «Anthropic Principle» / theod. «anthropisches Prinzip»), de Græco ánthrōpos (ἄνθρωπος), «homo». Tot autem sunt «fortuiti casus» qui eo duxerunt, ut nos hoc in loco et hoc ipso tempore adesse possimus, ut vocabulum «casus» totam significationem suam amiserit. Et hoc quidem verum est, etiamsi Dr. Susskind aliique multi credunt (et solummodo credunt) magnum numerum universorum sufficere, ut aliqui mundi tantum probabilitate rationaria et «forte fortuna» necessario palmam conscientiæ ferre debeant. Attamen id opinio est sophisma. Quæstionem de probabilitate anthropici aut alicujus alterius universi nullo modo absolvere potest physica sola. Nulla est ratio qua cognoscamus quale sit id genus vacui cosmogonici (h.e., spatii vel etiam «nihili» spatium præcedentis puri, quod generet universum aliquod) cui faveant Loca Cosmica. Multi scientifici sumunt omnia talia vacua æquas exsistendi facultates habere, sed ea opinio caret omni probatione physica, vel experimentali vel theōrētica. Hæc quæstio involuta verbo physicæ proprio «problema mensuræ» (angl. «measure problem» / theod. «Messungsproblem») nuncupatur. Sheldrakeana autem entis interpretatio, materiam esse naturā psychophysicam (et non solum physicam), responsum illustre reddit. Porro sunt qui opinant «calculum propositionum» (angl. «calculus of propositions» / theod. «Propositionskalkül» vel «Wahrscheinlichkeitsrechnung») tribuere aliquibus vacuis (i.e., locis in spatio cosmico) «permissionem» cosmogonicam et eam aliis denegare. Is enim calculus est ratiocinatio consecutionum logicarum probabilium («si ... tum»). H.e., est methodus logica qua aliquid seligitur, prævidendo consecutiones selectionis alicujus. Notionem hujus «calculi» primum proposuerunt tres physici, Carolus W. Misner, Kip S. Thorne et Joannis Archibaldus Wheeler, in magno opere suo de physica quantorum et cosmologia relativistica, c.t. «Gravitatio» (Gravitation. San Franciso: W.H. Freeman & Co., 1970-73). Eorum opinione, hæc Logica vel Intellegentia logica Locorum Cosmicorum possibilitates quasi infinitas (ex.gr., saltem 10500) «mente» perlustret et eas ita disponat instruatque ut vita conscia in aliquibus universis exsistere possint. Talis vita esset ergo quasi scintilla vel speculum Intellegentiæ Cosmicæ. Hæc Logica in Locis Cosmicis innumerabiles «bullas» vacuas cosmogonicas generet quæ sint quasi «candidati» universorum novorum pariendorum. Sed revera solum perpaucissimus numerus harum bullarum possit ea universa parere, quæ fructum vividum dent. «Loca enim Cosmica innumerabiles (saltem 10500) occasiones cosmogonicas edunt e quibus vera universa (vel cosmi vel mundi) exsistere possunt. Universitas talium universorum (hoc est, omnia universa vel cosmi universi qui vere surgunt tumescuntque) appellatur «multiversum» aut etiam «megaversum». Quodlibet universum novum «casu» (ut videtur) oritur (ut jam dictum est) ut «bulla» perparvulissima e saltatione quantorum quæ in solitudinibus vacuis vastis fit cujusvis universi. Si ea bulla satis est magna idoneaque, tum tempus, spatium, energīam materiamque universi parentalis consumendo vi magna displodit. Hæc displosio «vesiculæ» primordialis vocitatur «crepitus primigenius» (angl. «Big Bang» / theod. «Urknall»). (Universum eam «bullam» pariens autem non omnino consumitur, quia nimis celeriter in exteriorem partem expanditur, etiam si a «filio» suo voratur intrinsecus.) Etiam multa magni momenti alia fiunt, præsertim quæ ad Constantem Cosmologicum attinent, de quibus autem hic disseri non potest. Caput est, quod hæ violentæ res omnes fiunt in dimensionibus pluribus quam in eis quas nos homines ducimus esse spatium tempusque. (Nos enim non ita «ædificati» sunt ut eas res sensibus externis nostris percipere possimus.) Et nosmet ipsi revera eodem modo orti sumus. Hic autem objectum debet interjici. Theōria Sætarum nunc plus quam quattuor decennia a multis scientificis mathematicisque investigatur, sed nullum nexum inter Theōriam Relativitatis et Theōriam Mēchanicarum Quantorum probare potest; neque est etiam theoretice aliquæ possibilitas bullas cosmogonicas inveniendi. Ergo Theōria Sætarum solum res conjectaria, quamvis notatu digna, remanet. E doctrina non solum paranormalogiæ sed etiam biologiæ discimus in organismis biologicis omnia se ipsa componere, construere, conformare, crescere revera intellegenter, ingeniose sollerterque. Quod termino technico hodie in theōria biologica appellatur «epistēmologia evolutionaria» (angl. «evolutionary epistemology» / theod. «evolutionäre Erkenntnistheorie» vide Dr. rer. nat. Dr. phil. Gerhard Vollmer, Epistēmologia evolutionaria: Insitæ cognitionis structuræ in contextu biologiæ, psychologiæ, linguisticæ, philosophiæ et theōriæ scientiæ [Evolutionäre Erkenntnistheorie: Angeborene Erkenntnisstrukturen im Kontext von Biologie, Psychologie, Linguistik, Philosophie und Wissenschaftstheorie], Stuttgardii: Domus editoria S. Hirzel, 1975, quod in hanc doctrinam introductionem bonam dat). Hæc theōria est doctrina biologica quæ docet vitam ipsam hoc est, historiam vel «evolutionem» vitæ terrestris esse opus laboremque discentiæ disciplinæque. Secundum hanc doctrinam crescat natura vivida non temere et casu, sed scientiā quæ organismis eorumque membris (ex.gr., pinnis piscium vel alis bestiarum volatilium) et consuetudinibus innatis insit. Hæc res, hæc incarnata scientia efficiatur autem facultatibus «subconsciis» vel «subliminaribus» vel «psychicis». Summa harum facultatum sit intellegentia conscia, qua utamur nosmet. Communior est hæc conclusio, etiam inter eos qui nolunt credere res paranormales esse. Exempli gratia, aliqui scientifici animadverterunt, requiri non solum immensitatem hujus universi nostri, sed etiam innumerabilitatem aliorum universorum, ad vitam consciam generandum. Misner, Thorne et Wheeler (op. cit., p. 1217; hic annotandum est verbum «æōn, nis, m.» significare 109 [i.e., decem ad potentiam nonam dignatum vel 1,000,000,000] annos, et «radius» significare dimidiam partem diametri) scripserunt(1):
Astrophysicus extraordinarius Fredericus Hoyle (1915-2001) ante decennia quattuor in libello suo «De Hominibus Galaxiisque» (Of Men and Galaxies. Typographēum Universitatis Waintoniæ, 1964; 1966, p. 62), scripsit(2):
Hæc dicta multos annos scilicet ante Theōriam Sætarum theōriamque Locorum Cosmicorum reddita sunt. Perraritas intellegentiæ consciæ, quæ e primordiali vacuo, et naturali «epistēmologiæ evolutionariæ» ratione, emergit (i.e., non ratione fortuita casuque sed incremento aut amissione scientiæ), indolem naturæ monstrat permirissimam. Ex hac ipsa raritate in cogitationem cadit quod impulsus e profunditate entis oriens et rerum naturam transcendens consulto universa generet, e quibus emergat conscientiam. Nam remanet ut quæritur: cur adest aliquid et non deest? Præsertim quum sciamus id «aliquid» facultates parapsychologicas habere et eas in omnium rerum natura inesse? Aliis verbis dici potest primam entis causam creaturam suam instinctu nutuque naturali magis magisque in compagem construi coalescereque scientiorem intellegentioremque velle. Pars veræ intellegentiæ est enim voluntas, quod etiam in rebus psychocīnēticis manifestatur. «Calculus propositionum» est calculus seligendi, hoc est, intellegentia volens vel voluntas prudens. Ut intellegitur secundum scientiam modernam, vel etiam Theōriam Sætarum, universum vel «multiversum» (hoc est, universitas rerum omnium) in æternum ita «bullit» ut bullæ cosmogonicæ ubique in speciem aleæ cæcæ quasi semina arboris vento perflatæ spargantur, quæ perrarissime, sed nihilominus nescio quomodo, vitam pariant. Dignum est quod accuratius consideretur etiam hoc: secundum Sheldrakeanam formarum generandarum theōriam, quæque materialis compages genus suum «campis formalibus» (vel «morphicis») memorialibus, seque intellegenter componentibus conservet propagetque. Campus formalis est forma quædam geometrica actuosaque. Sed hæc forma non tribus dimensionibus spatii unaque temporis circumscribitur, quæ ab Immanuele Kant philosopho nuncupabantur catēgoriæ «a priori» sensuum humanorum. E contrario, talis forma per labyrinthos dimensionum altiorum (hoc est, per «multiplicitates Calabi-Yauanas») extenditur, qui geometriis sublimioribus theōriarum optimarum theōriarumque eis subjunctarum describuntur. Quum moleculæ flexibiles carbonicæ (i.e., moleculæ «organicæ», quæ dicuntur) sine pondere in spatio cosmico fluitantes conformantur, eorum sætæ modulate (vel «harmonice») intendentes remittentesque et vibrantes ignotum in modum, ut videtur, mutuo inter se invicem accommodari et «concinere» possunt: machinulas, machinationes, structurasque magis magisque multiplices sed et ordinate compositas efficiunt, quæ majores sunt quam summæ membrorum suorum. Hæ structuræ facultates memoriæ et vim discendi adaptandique multiplicant. Ita compositio elementorum oritur quæ proprietates novas possidet. Talis «concentus» ex hypothesi (sicut dicitur) primordia vitæ fingit, quæ nondum sunt conscientia sed ad eam sunt necessaria. Per Orbem Lacteum, galaxiam nostram, sparguntur vastæ nubes molecularum organicarum (hoc est, molecularum carboneum [C] continentium) sicut monoxydum carbonicum (CO), formaldehydum (CH2O) multasque alias quæ sunt generis ejusdem. Sunt scientifici qui conjectaverunt, in comētis glacialibus perfrigidis tales moleculas se in primitivas formas acidi ribonuclearis (RNA), deoxyribonuclearis (DNA) hoc est in vira etiamque bactēriorum temperate automatopētorum compositas fuisse. Tum, quum in antiquissimis principialis juvenisque terræ temporibus magna vis imbrium comētarum harum in planētam nostram effunderetur, aliquot bactēria suum casum superviverent et fundamentum vitæ terrestris futuræ instituere pergerent. Reliqua sint historia evolutionaria. Aliis verbis dici potest, in natura facultates inclinationemque ad formales qualiscunque generis campos formandos constanterque amplificandos inesse, etsi plerumque inorganicos inanimosque. Nihilominus in spatiis universi nostri longinquis vastisque, sicut in sic dicta «nube Oorti» (ubi comētæ remotissimæ hodie orbes suos circum systema solare conficiunt), oriuntur principia vitæ. Porro in hoc universo planētaque hac, id simplicissimum vitæ genus scilicet, vira et bactēria ad formas vitæ mirabiles multiplicissimasque excultum est, gratiā facultatis «cogitatione» informantis vereque «psychocīnēticæ»: ad formas sane quarum fastigium summum adhuc est homo. Hoc est responsum ad interrogatum «problematis mensuræ». Voluntatem ad vitam creandam Ens exhibet intellegentem. Sed ejus Entis non tanti intersunt animantia singula discretaque, quanti eorum greges, situs ac vicinia (vel circumjectūs) ad memoriam intellegentiamque augendam propitia. Hoc est, maximi momenti sunt campi formales generales, non solum specimina singula: stirpes et genera, non entia unica. Totum plus valet quam pars. Singula animantia sunt «hypotheses» vel «experimenta», ut ita dicam, quibus natura plus de se cognoscat. Divinum enim multiversi subliminium pervarie desiderat cognitionem intellegentiamque sui. Congruentia sætarum geometrica non forte temere neque inconstanter neve inconsequenter sed per intellegentiam logicam efficitur, hoc est, per campum formalem qui sætas suas secundum congruentem ædificandi rationem ordinat temperatque ratiocinative exempli gratia, in crystallis vel in bullis cosmogonicis. In tali ordinatione temperationeque enim indoles videri potest mentis, pariter ac eadem idoles etiam in mensis divinantibus vel in «dæmonibus strepitantibus» manifestatur. In summa: ex hac facultate «psychica» exstat vita, deinde conscientia. Aliter dici potest: res psychocīnēticæ demonstrant naturæ geometricam (vel exactius, «geometrodynamicam») figurari mutarique cogitationibus vel eas quin etiam esse. Hoc est conclusio insignis ad quem consideratio rerum naturalium sincera adducit. Si enim «leges» naturæ ullo tempore, etiam insolenter et raro, viribus cogitationum transfigurari demonstrantur, eisdem viribus semper et ubique regi debent leges illæ. Sequitur ut omnis rerum natura sit manifestatio cogitationis, quæ tantummodo cogitatio Dei esse possit. Vera quæstio non est utrum res spiritales revera sint annon, sed utrum revera sit materia!(3) Psychocīnēsis autem interiorem naturæ rationem agendi et substructionem entis sensibilis partim revelat. Sicut per cognitionem insaniæ, dementiæ et aliorum mentis morborum (hoc est, per psychopathologiam) interiorem mentis compositionem discimus, et sicut per terræ motus interiorem compositionem discimus terræ, ita per psychocīnēsim aliquod de entis natura, indole, opereque discere possumus. E studiis scientiarum cognoscimus etiam naturam totam per omnes partes esse logicam, sicut docuerunt jam philosophi Stoici antiqui. In principio erat logica, et logica erat apud Deum, et Deus erat logica. Hac re agnita, Latine loquentes Catholici scholastici in Medio Aevo fundamenta mathēmaticorum excolendorum ut instrumentorum et logicæ et philosophiæ naturalis (vel sic dictæ «scientiæ») jecerunt. Hac via exstiterunt scientia recens, technologia hodierna, et mundus modernus totus. Sed est mundus quoque qui hodie, principia sua oblitus, se inconsulto in periculum mittit. Error enim unicus sed gravis rationalistarum, atheistarum modernorum et asseclarum istorum est credere logicam, qua natura substruitur, esse rationis conscientiæque funditus expertem. Non agnoscunt ens gubernari Mente viva. II. Ens interioribus sensibus perceptum. In corporibus hominum animantiumque omnium inest facultas viciniæ suæ sentiendæ. Ut antea demonstravimus, hæc facultas nostra in multas formas speciales dissimiles ad res chēmicas (odoratus), ēlectromagnēticas (visus), pressuræ et gradūs caloris (tactus), rectitudinis (sensus æquilibrii) ceterasque accommodatas dividitur. Accidit quod valetudo, morbus, dolor resque similes aliæ aliis sensibus percipiuntur qui corpus totum assidue et constanter observant. Sed sunt alii quoque sensus sensus hominum taciti qui tantum tum apparent, quum se intenta cerebri conscii agitatio tranquillat. (Hac e causa homines acuti et peringeniosi eos sensus usurpare aut non aut valde difficulter queunt; cerebra enim eorum semper continenterque nimis agitantur.) Investigatores rerum cerebralium talibus fluenti ēlectrici gradibus nomina secundum frequentiam undarum cerebri imposuerunt:
Tardiores cerebri undæ (h.e., alpha, theta, delta) plerumque cum interioribus cerebri partibus cohærent, celeres (beta, gamma) cum «calyce» vel «cortice» exteriore. Apparent cum his tardioribus undis insuper alii quoque sensus, qui interdum «psychici» vocantur et cum percipiendi modo «subliminari», «extrasensuali», «præternaturalive», «paranormalive», «parapsychologicove», quæ dicuntur, per occasionem sociantur. Talibus occasionibus silet auscultatque cerebrum exterius dum cerebrum interius loquitur et notiones, cogitationes, scientiamque non solum e campo formali suo (h.e., e memoria sua) sed etiam e vicinitate incorporea (vel «psychica») haurit. His paucis milionibus annis recentioribus cerebrum humanum, præsertimque cortex ejus, magnitudine, pondere, mentisque viribus crescit. Aetas quæque deinceps ex sæculorum ordine compagibus memoriisque prioribus suam partem adjunxit. Hæc dum geruntur, campus formalis, qui cerebrum sustinet, maxime inter genera humana septentrionalia, multiplicior memoriarumque omnigenarum plenior fit. Quod ad ampliorem gnaritatis agnitionisque circumjectorum facultatem (angl. «consciousness» / theud. «Bewusstseinszustand») ducit. Nihilominus veteriores interioresque partes cerebri centralisque nervorum systematis nobis adhuc insunt, suntque invisibilis (non aspectabilis) substructio fonsque compagum exteriorum et nostrum actionum. Ad hoc accedit quod memoria maxime duobus in locis cerebri hominis vivi invenitur. Hi duo loci diversi, nempe interior et exterior, sunt sedes duarum formarum memoriæ: diuturnæ et brevis. Memoria brevis est memoria hodierna (hoc est, ea, quam ex eo tempore colligimus quo nuperrime dormivimus experrectique sumus), quæ sedem suum in cerebro habet exteriore; contra, in interiore cerebro (et fortasse in universo centrali nervorum systemate) habitat memoria diuturna. Dum dormimus somniamusque transfertur memoria brevis e cerebro exteriore in interius, ubi memoriis prioribus omnibus, etiamque phylogeneticis, jungitur accommodaturque. Multis in hominibus, quum ad extremam senectutem perveniunt, tabescunt pedetemptim cortex et «pontes» inter interiores exterioresque cerebri partes, ita ut tales senes possunt recordari res primarum puerorum ætatularum, sed tamen quæ heri acciderunt, meminisse nequeunt. Ita constat interiores exterioresque partes cerebri inter se colloqui resque communicare. Sed hæc «collocutio» non plane et perspicue apparet. Dum vigilamus, cerebrum interius, quod est sedes animæ (vel subliminii), regnatur, reprimitur, coërcetur cortice, qui est sedes sensūs cognitionis gnaritatisque. Quod si cortex detrimentum perpetuum capit, is sensus perditur et, cum eo, humanitas ipsaque persona ita ut corpus in «comate» et in statu «vegetativo» (hoc est, plantæ quasi vitam agens) relinquatur. E multis experimentis, sicut e cerebris vulneratis, e cerebris subito defectu oxygenii perculsis aut stupefactivis medicamentis turbatis, e psychopathia, atque etiam e cerebris fluento ēlectrico stimulatis, scimus non solum exteriores sed etiam ipsas interiores cerebri partes esse capaces ad multas res extraordinarias et nonnunquam etiam «præternaturaliter» sentiendas. Nuntii imbecillarum delta, theta, alphaque undarum in vigilantia cotidiana usitataque e cerebro interiore ad corticem emissi nihilominus fulgore validi radiantisque corticis summerguntur qui cerebri centro prælucet. Animi acies, undis cerebri exterioris perfulgentibus, ita præstringitur ut nuntii cerebri interioris percipi non possint. Ut percipiantur illæ undæ tardiores, remittendus est motus corticis mentisque, quibus (ut ait Cicero) regnum totius animi tributum est. Sed talis remissio hodie est perrara. Cives rerum publicarum industrialium modernarum, et præsertim viri (quorum cerebra sunt majora quam illa mulierum puerorumve) illos nuntios fere percipere omnino non possunt. Et id quod sensibus exterioribus non percipi potest, a plerisque nostrum creditur aut opinionum commenta aut omnino non esse. Sed et actio cerebri interioris et effectus camporum formalium sæpe in eo manifestatur, quod nuncupatur «metempsychosis» vel «palingenesis» vel «reincarnatio» vel «transmigratio animarum» vel etiam id quod a Cæsare vocatum est (Bellum Gallicum 6,14) «novus post mortem transitus [animarum] ad alios [homines]». Ut in tali re solet, puerulus vel puellula, simul ac loqui potest et dum cerebrum exterius adhuc imbecillum neque magnum nec potens est, loquitur de vita aliqua priore. Per occasionem etiam maculam vel colores in aliqua corporis parte habet, qui sunt similes vulnerum quæ alter, sed nunc mortuus, homo in moriendo accepit et causa fuerunt mortis ejus, qui, secundum puerulum, prior «vita» pueruli fuerit. Quum autem puer crescit, ejus cerebrum exterius (h.e., cortex) quoque crescit, et vitæ prioris obliviscit. Doctor Ian Stevenson, MD (1918-2007, per quinquaginta annos dux facultatis psychiatriæ apud Scholam Medicinæ in Universitate Virginiæ), multos casus hujus generis in omnibus terræ partibus per quadraginta annos investigavit et opus cum multis phōtographēmatis scripsit, quod inscribitur «Metempsychōsis et Biologia: Symbola ætiologiæ innatarum macularum mutilitatumque investigandæ. Volumen 1: Maculæ innatæ. Volumen 2: Mutilitates innatæ aliæque mutationes extraordinariæ», Portui Occidentali in Connecticuta, et Londinii: Domus Editoria Præger, 1997 (Reincarnation and Biology: A Contribution to the Etiology of Birthmarks and Birth Defects. Volume 1: Birthmarks. Volume 2: Birth Defects and Other Anomalies. Westport, Connecticut and London: Præger Publishers, 1997). Sed corticem sedando et modos undarum cerebri modulando etiam multi viri adulti moderni alios nuntios e cerebro profundo, animam numeratam temperanter ducendo respirendoque, sentire possunt. Talis mentis intentionisque accommodatio derivatioque in sensus interiores non solum lingua Ciceroniana sed etiam lingua ecclesiastica recentiore «contemplatio» vel «meditatio» nuncupatur. Hujus meditationis cultus profundissimus hodie appellatur «mysticismus». Nonulli qui in mysticismum incumbunt animæ suæ magnitudinem amplitudinemque hoc est, semet ipsum adeo possunt comprehendere, ut varia sui ipsius elementa multitudoque rerum universo naturæ ordini inseri sentiant atque noscant. Nam meditatio ab exteriore cerebro in interius progreditur descenditque pari passu a mente conscia in subliminium. Multitudo rerum singularum esse opus tessellatum immensumque pedetemptim cognoscitur usque ad eum finem dum remaneat tantummodo informe indivisumque totum, quod sæpe a mysticismo orientali studentibus nuncupatur «Esse», «Nihil» aut nomen quodvis aliud. Nihilo tamen minus, nec Deus est nec «Nihil», sed tantum «perimetros» vel extremitas sui ipsius. Pater Josephus (Josef) Sudbrack, S.J., Dr. theol. habil., in libro suo de mysticismo(5) eum finem fortasse esse exsistentialem originem animi humani opinat. Sed etiam illa experientia quoque adhuc est interpretatio perceptionis «regni intimi» quod ultra ultimos interiorum hominis sensuum limites jacet. (Atheistæ scilicet plerique negant fere ullas res esse paranormales, et præterea sibi titulum «scientiales» arrogant. Sunt autem mentes eorum clausæ.) Jesus Christus, conditor mysticismi occidentalis et quasi archetypum omnium Christianorum, illud intimum regnum «regnum Dei» appellavit. Sed sicut exterioribus sensibus, ita sensibus interioribus mens humana veram Infiniti naturam immediate cognoscere nequit. Mysticus tantummodo Semet ipsum (vel «Se» suum) in radicibus exsistentialibus suis percipere potest. Id quod est ultra radices illas sensusque humanos extra captum humanum est. Sicut in Kanti «a priori» catēgoriis spatii temporisque, quæ sensus nostros exteriores definiunt, ita est «a priori» quoque subliminaris perceptionis catēgoria, quæ sensus definit interiores. Entis fundamentum a hominibus nullo modo sensibus aut exterioribus aut interioribus immediate cognosci potest. Attamen opinio sumptiove habitusve «realismi hypothetici», qui nos tam bene in perceptionibus nostris exterioribus adjuvavit, adjuvat nos etiam hac in quæstione. Sicut explanavit Pater Sudbrack (opere citato, pp. 31 sseq.), differunt inter se interpretationes mysticæ orientales (ferme Buddhisticæ) et occidentales (ferme Christiana Catholica cum nonnullis Sufiitico-Islamicis). Forma occidentalis «mysticismus occursorius» (angl. «encounter mysticism» / theod. «Begegnungsmystik»), forma orientalis e contrario «mysticismus infinitatis» (angl. «infinity mysticism» / theod. «Unendlichkeitsmystik») habetur. Homines mystici orientales, qui traditione philosophica occidentali carent, Infinitum ultimum pro «nihilo» ducunt; occidentales contra de «Deo» ut de persona loquuntur. Hæc differentia maximi momenti est, et cultu civili nititur. Vocabulum orientale «nihilum» non internam Infiniti essentiam designat sed proprios exsistentiales hominis fines inopiamque philosophicam orientalem. Requiritur enim recta ratio ut intellegatur «mysterium tremendum et fascinosum», quod est substructio insensibilis omnium rerum quæ sentiri possunt. Infinitum ab initio in obeuntis solis partibus ab hominibus mysticis pro persona intellegenti ducitur, cum quo intellegenter communicari potest. Jesus Christus, mysticus originalis Christianorum omnium, Infinitum appellabat «Patrem».(6) Notio personalitatis ab intellegentia separari non potest. Maxime ergo rēfert, valere in hodierna disciplina physica principium holographicum, quod est pars Theōriæ Sætarum. Secundum id principium, res materiales energēticæque suas radices physicas in fine universi (ad verbum, in «eventuum horizonte», angl. «event horizon» / theod. «Ereignishorizont») habeant; hæ radices sint quasi præcepta substructa quibus rerum significatio et vis insint id, quod linguis modernis «informatio» nuncupatur. Caput hujus principii est, quod universo mundo non inordinatam enormitatem aut rudem indigestamque confusionem, sed intellegibilem ordinem attribuit. Est principium quod universum ordinate disponit et intellegibile efficit. Aliis verbis interrogari potest, cur est aliquid et non nihil? Maximi momenti est quæstio fundamentalis: esse aut non esse? Responsum autem cosmogonicum est «Esto!» Et gradus maximus illius «esse» est ens intellegens id est, hodie et hac in planeta, homo sapiens: summum evolutionis fastigium. Nulla physica quamvis elegans exquisitave theōria quæ nititur dualismo materiæ et animæ, corporis et mentis, hodie reddere potest causam illarum concinnarum geometricarum structurarum quæ vel simplicissimas vitæ formas gignunt. Solum theōria formas generandi Sheldrakeana illam intellegentiam magni æstimat, quæ in energīa (et in materia: e = mc2) inest. Intellegentiæ proprium est cogitationes inter se consociare, conferre, aptare, temperare, ordinare et eas computare, comminisci, construere. Hoc idem in rebus physicis chēmicisque facit natura. Sed propter obsoletam dualisticam opinionem, res physicas et cogitationem omnino esse separatas, adhuc non agnoscitur actio physica reciproca «psychocīnētica». Quominus agnoscatur hæc actio, obstat etiam humana virium psychocīnēticarum «imbecillitas». Scientifici adhuc solum quattuor «vires» vel potius «actiones reciprocas» (angl. «interactions» / theod. «Wechselwirkungen»), vel vires mutuas naturales, agnoscunt: fortem; ēlectro-magnēticam; imbecillam (vel ēlectro-imbecillam); gravitatem. En tabella harum actionum:
Sed e theōria Sheldrakeana sequitur ut sit actio reciproca quinta: actio psychocīnētica (per quam campus formalis efficitur), cujus vis plerumque gravitate multo minor esset, sed cujus radius efficientiæ itidem esset infinitus. Hæc mutua «accommodatio» actionum reciprocarum particularumque manifestaretur, sicut et gravitas, solum in spatiis vastis variisque verbi gratia in universis totis ubicunque in multiverso sed tantum condicionibus flexibilissimis, sicut in nubibus galacticis pulvere carbonico copiosis seu in planētis quorum magnitudo, locusque calorque sunt modici, seu in Locis Cosmicis id est, semper in rebus dubiis ambiguisque ubi ceteræ vires non prævalent. Actio reciproca psychocīnētica est imprimis actio memorialis, id est, mentalis, ergo et intellegens. Status inertissimus (angl. «ground state» / theod. «Grundzustand») cujusvis particulæ est status in quo ea particula solum formam suam recordatur ideoque eam conservat sustinetque. Sed quum peropportune talis particula in societatem cum aliis particulis inire potest, hæc actio conformationes facit, in quibus potestas (vel effectus) memoriæ augetur. Aliis verbis, discunt tales conformationes. Et memoriæ earum et omnes memoriæ simul memoriis habitibusque prioribus inhærent et in his radicatæ sunt. Deinde, quum interdum nova circumjectorum condicio satis flexibilis est, e moleculis carboneum continentibus emergit vita, quæ est intellegentia incarnata. Quæ quum hæc levis quinta reciproca actio ita sit, apparet, ut a Sheldrake demonstratum est, eam perpetuo, ulla data opportunitate, omnis naturæ percipiendi discendique potestatem augere. Hoc est, universum nititur ad vitam creandam, quæ est organum sciendi, etsi ea perrarissime exsistere potest. Sed hæc proclivitas formarum viventium creandarum a fonte etiam profundiore, immo a voluntate vitali intellegentique oritur, quæ per multa sæcula a mysticis Catholicis, qui Christum ut personam Dei accipiunt, ut amor divinus percipitur. Voluntas scilicet ipsā naturā est personalitatis propria, quod est causa cur fundamentum entis a mysticis illis semper ut infinita divini amoris mens habetur et quidem etiam pro ipsa personalitatis essentia. E contrario, in orientis solis partibus plerique qui sunt rei mysticæ studiosi, et imprimis divinarum Hinduismi Zen-Buddhismique rerum contemplatores, opinant Infinitum esse non personale sed vacuum leges naturales nimirum sanciens, tamen voluntate carens. Hæc opinio in eo inhæret, quod ii mystici certos sibi ipsis sensuum interiorum fines terminosque constituunt, ultra quos egredi non possit. Sed ut jam supra scriptum est, ens totum tantummodo ambobus sensuum generibus, hoc est, et interiore et exteriore, comprehendi potest, non solum aut interiore genere aut exteriore. Si ergo rationem amborum perceptionum generum habuerimus, hæc videbimus:
Catholici a plerisque ascetis Zen-Buddhisticis, Yogi-Indicisve diversi mystici, initiante Christo, cum perpaucis Sufi-Musulmanis Cabbalistico-Judæisve mysticis, de amore a Deo radiante loquuntur ut de intima ejus indole. Hæc indoles variis ejusdem notionis nominibus describitur: non solum «amore» sed et caritate, benignitate, beneficentia, ac etiam amore maritali nuptialique veneriove. Omnibus his verbis definitionibusque communis est studium alios juvandi, ut dixit Christus (Jo 10,10), «ut vitam habeant et abundantius habeant». Hæc est revera definitio verbi «amoris». Hodie constat vitam ipsam et res «divinas» («præternaturalesve» «paranormalesve» [quæ dicuntur]) inter se aptissime cohærere, id quod non solum e multis miraculosis fidei sanationibus omnis generis atque in omni religione orbis terrarum apparet, sed etiam e perplurimis experimentis parapsychologicis per homines animalesque peractis. Hoc monstrat amorem almum (sed non effeminatam animi mollitiam!) reapse esse voluntatem Absoluti, quæ est « Esto! » Et quia « lux » est metaphora scientiæ, fastigium entis, illud « Fiat lux! » est jussum fundamentale Dei, quod omnes alias regulas legesve jussave et vitam ipsam comprehendit. III. Theodīcēa. Hujus voluntatis veritatem res adversæ omnimodæ et dolores nostri pro quibus injusta Christi crucifixio est exemplar principale maximumque(7) nullo pacto refutant nec redarguunt nec refellunt. Sed conatus mortis dolorumque ad amorem divinam quadrandorum in ramum philosophiæ duxit, qui «theodīcēa» nuncupatur, hoc est «Dei justificatio» (vel «Dei purgatio excusatioque»). Sed opinio humana, amorem divinum et res adversas inter se discrepare, e falsa divini amoris interpretatione sequitur. Non enim sicut homo ita Absolutum amat. Amor ejus est vis vitalis quæ est simul vis cognoscendi et discendi ope campis formalibus (vel memoriæ). Sequitur ut et amor divinus et studium cognoscendi formandique campos formales sint unum idemque: voluntas Dei. Vis physica energēticaque est tamen ipsā naturā fluctuans inconstansque. Ergo dissipantur corpora viventia physica, continenterque destruantur, præsertim postquam vis vitalis deficere cpit. (Actio enim psychocīnētica imbecillissima est omnium reciprocarum actionum. Immo, Rupertus Sheldrake credit eam nullam habere energīam, et tantummodo campum vel orbitam omnino inertem debilemque esse.) Accedunt etiam res adversæ exteriores sicut clades, calamitates, facinoraque violenta et alia generis ejusdem. Remanet autem etiam post mortem campus formalis ut fundamentum subolis posteritatisque. Tales campi, quum animantium tum inanimorum corporum, in perpetuo crescens subliminium coalescunt, quod est «cogitatoria» (vel «epistēmologica») phylogeneticaque evolutionis radix, quasi inaspicua planētæ anima.(8) Indoles et essentia talium camporum sunt memoria. Vita enim est forma materiæ quæ potest novas memorias nancisci, consequi, adjungere et ordinare id est, quæ potest discere. Aliis verbis, animantia omnia hominibus quoque annumeratis sunt quasi membra partesve sensuum universi et, per universum, membra sensuum Dei. Culmen vitæ est conscientia alta quam nos homines nunc manifestamus. Quæ quum ita sint, sequitur ut optima mundi interpretatio sit teleologia, hoc est, præfinitionis doctrina vel doctrina finalium mundi causarum: est architectatio (vel consilium) creandæ rerum universitatis quæ conscientiam gignat maturetque. Quæstio de intima vitæ indole essentiaque ejus id est, de principio vitæ animandæ hodie, ut jam supra dictum est, «epistēmologia evolutionaria» vel etiam «selectio naturalis» vocatur. Secundum hanc interpretationem, progressio vitæ in terra proceditur non membris corporis casu apparentibus sed scientia augenda; augendæ autem scientiæ via atque ratio sunt imprimis dolores, deminutio vitæ, miseria, morbus et mors. Hoc est, passio, vel dolor, est via atque ratio quibus subliminii generalis formalisque augetur scientia. His dictis, prodest tabellam comparationis proferre responsorum, quæ a duabus maximis religionibus mysticis, Catholicismo nempe et Buddhismo, hac in re redduntur:
Erat sacerdos Catholicus nomine Teilhardus de Chardin inter illos, qui hanc teleologiam ad recentis ætatis ingenium componere conabantur. Secundum patrem Jesuitam illum, qui et geologus erat, universa biologica rerum natura nitatur et contendat ad «Punctum Omega» (vide Apocalypsim 22,13), novissimum vitæ terrestris finem, quod sit coadunatio mentium humanarum omnium in mentem collectivam vel in «Christum cosmicum» quasi in unam solam planētariam personam. Terra foret quasi magnus formicarum grumulus vel magnum apium alveare cum una sola præpotentissima conscientia, quam vocavit Teilhardus «noosphæram» (e Græco «nóos» (νόος) «mens» et «sphaîra» (σφαῖρα) «globus»). Sed etiam quum esset hæc Teilhardi opinio conatus bonus, tamen erat somnium religio-communisticum. Conscientia alta est potentior quam quæ sine vi rursus in mentem collectivam resorbeatur. Ergo conscientia crescens prohibebit aliquem «Christum cosmicum» fieri. Pater Sudbrack in suo de Mysticismo libro (pp. 145 sseq.) putat Teilhardi theōriam esse systema metaphysicum optimum, quod universitatem omnium et mysticarum et physicarum rerum in se concinne componat. Sed hæc opinio ex illius patris cumenismi quamvis speciosi studio desideriisque evenit, non e rebus ipsis. Alia interpretatio quæ hic offertur multum a Teilhardi conjectura de coalitu cosmico differt. Si genus enim nostrum non anteā exstinxerimus, conscientiam altam eādem consequemur quā natura jampridem locos superiores consequitur: per mutationes geneticas et selectionem naturalem, quæ doloribus disciplinaque efficitur. Et ea via non ad «Christum cosmicum» ducit, sed ad «individuationem» et nova hominum genera. Usque ad tempus Ruperti Sheldrake ejusque formarum generandarum theōriæ semper credebatur mutationes biologicas forte, temere, casu evenire. Sed hæc sumptio est fides mera et sine argumento. Causa revera est alia. Sicut explanavit Rupertus Sheldrake, mutationes sint subliminaria vitæ responsa ad circumjecta mutata. Subliminio mutato, mutentur quoque formæ. Aliis verbis, omni animantium generi a natura tributum sit, ut se tueatur. Si generi animali (vel humano) alicui difficile fiat victu, id genus aut mutetur aut moriatur. Res difficiles animali proponant ænigma. Aenigmata autem non logicā consciā sed subliminio nescio quomodo solvantur. Etiam inter homines, ubi ænigmata solummodo logica mathēmaticave esse possint, solutio sæpe in locis quæ theudice angliceque «tria B» vocantur, hoc est, in autoræda longa, in balneo vel in lecto (angl.-theod. bus, bath, bed / Bus, Bad, Bett) vel potius e subliminio emergat, et emergat subito inopinatoque.(9) In historia vitæ, hic emersus subitus in sic dicta «displosione Cambriana» potissimum videtur, ut tam bene Dr. Stephanus C. Meyers in libro suo «Dubium Darwini: Erumpens Vitæ Animantium Exordium et Argumentum pro Architectatione Prudenti» (Darwins Doubt: The Explosive Origin of Animal Life and the Case for Intelligent Design. New York: HarperCollins Publishers, 2013, 2014) descripsit. Ibi monstrat etiam elementa genetica (DNA/RNA) et epigenetica (cum campis electromagneticis) systematis intelligentiam exhibentibus hierarchice ædificari, dirigi moderarique, sicut hodie in linguis computatoriis. E quo scimus intelligentiam non solum diffuse in animantibus inesse, sed in ipsis intimis cellularum particularumque nucleis. Hodie «religio» atheismi omnia documenta argumentaque veritatis quamvis firma denegat, et vehementer denegat. Scientifici qui vestigia divina in natura vident, ea deridentur et despiciuntur. Sed natura ipsa opus Dei non solum monstrat, sed est. Quum ergo condiciones circumjectaque ubique continenter et semper moveantur mutenturque, magis magisque ænigmata animantibus proponuntur et ab eis solvuntur. Ita vita terrestris omnis cum stirpe, ramis, ramulis et sic porro ut arbor crescit. Hoc genus progressūs a mathēmaticis nuncupatur «fractale» quia via vitæ crescentis etiam atque etiam «diffringitur». Hæc abundantia formarum semper crescens a natura continenter ita exstinctione resecatur, putatur amputaturque ut solummodo paucæ optime scientes vel «convenientes» formæ seligantur, unde terminus «selectio naturalis». IV. Futurum. Hodiernum evolutionis culmen sumus nos homines conscii. Sed nunc in terra valde superfluimus, et quidem præsertim in «mundo tertio», qui dicitur, in quibus conscientia (et opera ejus, sicut scientiæ mathēmaticæ, eruditio, litteræ eqs.) minus valida est vel omnino deficit. Ergo non difficile est, hac in re quod eventurum sit prædicere. Creditu igitur difficillimum est hominum genus esse consecuturum Teilhardi «Punctum Omega». Multo verisimilius est exitium majoris hominum partis, quod post zenith olearium incipiet. Nihilominus efficietur amore divino etiam hæc magna hominum deminutio, etsi ea nobis hominibus perdifficilis est creditu. Evolutionis officio enim fungi pergravissimum est munus. Scopus vitæ, ut patet, est conscientia peraltissima, ut viderunt astrophysicus Fredericus Hoyle, physici Misner, Thorne et Wheeler, et mysticus Teilhardus de Chardin, inter permultos alios. Etenim hic finis apparet ex accurate perscrutatis nuntiis sensuum non solum exteriorum sed etiam interiorum. Et quod omnium nostrum magnopere rēfert: si scopum illum non consecuti erimus, morietur omnis orbis terrarum. Non est tertium quid. Nam Deus hominem amat, sed eum ut consciam planētæ viventis partem amat. Stupenda et multiplicissima rerum universitatis natura, quæ non solum est physico-mathēmatico-logico-biologica sed etiam parapsychologico-subliminari-mystica, et cujus fastigium est conscientia, monstrat universum esse prudenter, consulto et de industria, non casu, architectatum. Hæc omnia revelant mentem cujus proprietates voluntatem, intellegentiam personalitatemque infinitam includunt. Et eam mentem appellamus Deum.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Annotationes
|
->> >> >>⇈⇑⇈<< << <<-
Deus vult ! | Brennus ( Inscriptio electronica : Brennus@brennus.bluedomino.com ) |
Dies immutationis recentissimæ : die Jovis, 2016 Julii 22 |