Cosmogonia Teleologica

a
Brenno Regan

Fiat lux!

(Genesis 1,3)

Homines aliaque animantia mundum per se ipsum immediate non percipiunt.  Immo eum sentiunt sensibus:  tactu, odoratu, gustatu, auditu, visu, etiam ēlectromagnētico sensu (qui etiam visum includit, sed hic anguste finitur) eqs.  Sensus nostri sunt internuntii inter nos (id est, conscientias nostras) et mundum exteriorem.  Fidimus eis, et credimus eos nobis vera nuntiare.  Sed Immanuel Kant philosophus scripto ejus c.t. «Critica rationis puræ» (Theod. «Kritik der reinen Vernunft») monstravit sensus exteriores nostros omnes nobis mundi exterioris præbere solum interpretationem ipsam, non mundum ut revera per se est.  Et ea interpretatio, dixit Kant, præbeatur in dimensionibus spatii temporisque, quæ substructiones cognitionis nostræ sunt, non proprietates mundi exterioris.  Has substructiones nuncupavit catēgorias «a priori».  Locutus est ille de «cognitione a peritia (vel experientia) atque etiam ab omnibus sensuum impressionibus sejuncta» («ein ... von der Erfahrung und selbst von allen Eindrücken der Sinne unabhängiges Erkenntnis»), id est, de innata præstituta præfinitaque spatii temporisque cognitione.  Aliis verbis, spatium tempusque condiciones sunt corporales (vel notiones in animis insitæ) per quas imagines omnes extrinsecus in animos nostros irrumpunt.  Hæ catēgoriæ sunt «leges ludi» sensuum nostrorum exadversum mundum extraneum.  Si eæ «leges» sint veræ entis proprietates necne nescimus neque scire possumus.

Huc accedit quod tantum abest ab eo ut eas res quas sensus nostri percipiant, nobis immediate referant, ut, contra, convertant interpretenturque eas secundum indolem conscientiæ nostræ.  Eas scrutantur, et quærunt seliguntque solum ea quæ hoc terreno loco impræsentiarum ad vivendum necessaria sunt, non quæ inutilia aut tantummodo ad sciendum jucunda sunt;  tum solum demum has interpretationes animis nostris offerunt.  Siquidem generatim animantis sensibus interpetationibusque perperam judicatur, exstirpatur genus.  Sin aliter, vivit.

Ergo ponimus sumimusque esse reapse extra animos nostros mundum, quia sensus habemus, qui nos de rebus extra animos nostros — hoc est, ut videtur, de rebus in «peripherīa» (vel «perimetro» vel «marginibus») conscientiæ nostræ, non intus in penetralibus ejus — varie et diverse certiores faciunt;  porro credimus earum relationes inter se congruere (hoc est, relationes earum rerum exteriorum in ordinem consentaneum esse redactas).  Sed illarum rerum formam naturamque penitus compertas habere possumus nullo pacto.  Hæc incerta condicionibusque subjecta exterioris mundi conjectura a philosophis nuncupatur «realismus hypotheticus».

Sed præter hos exteriores sensus insuper habemus incertum numerum aliorum sensuum interiorum.  Hi nobis ea referunt, quæ non extra animos nostros sunt sed intra eos:  valetudinem vel statum et corporis et animi mentisque;  denique nostri sensus etiam vim et effectum et actionem (sed non naturam intimam!) imperspicabilis vitæ fontis sentiunt, qui est «mysterium tremendum et fascinosum», ut verbis illius Rudolfi Otto religiologi utar.

Hi sensus interiores multo directiores et paulo minus per catēgorias (vel informationes insitas) quæ «a priori» vocantur, ens infra «subconscientiam», seu «subliminium» (angl. «subliminal self» / theod. «das Unbewusste» — Lexicon recentis Latinitatis), cernunt, etiamsi relationes ex interiore parte quoque valde ad naturam percipientis adaptantur.  («Quicquid percipitur secundum ordinem percipientis percipitur» — S. Thomas Aquinás).  Sed præsentiam vitæ fontis quoquo modo plus minusve directe sensibus interioribus et sine exteriore gnaritatis facultate sentire, vocatur «mysticismus».

Hic tractabitur ens ut cognoscibile, et quidem primum per sensus exteriores, deinde per interiores.


I.  Ens exterioribus sensibus perceptum.

Sensus exteriores nostri multa adjumenta — sicut organa, machinas et alia quoque permulta — habent, quæ excogitamus, facimus, ædificamus.  His instrumentis, venatoriis, artificiis sicut telescopiis, cyclotroniis, acceleratris linearibus, computatrisque e.q.s., nostram mundi externi scientiam valde amplificavimus.  His omnibus rebus, adhibitis etiam mathēmaticis geometriaque, hodie multo plus didicimus quam noverant majores nostri.  Nova hæc omnis scientia tamen in regno sensuum exteriorum manet.

Mens humana opus incredibiliter multiplex est.  Licet mens in biochēmia cerebrique substructione corporea nitatur, vetusta sæculi undevigesimi interpretatio biochēmiæ substructionisque illius — et generatim rerum naturæ — est vitiosa fallaxque.

Theōria Sætarum (anglice «String Theory» / theodice «Stringtheorie») moderna, quæ operam dat ut Theōriam Mēchanicarum Quantorum cum Theōria Relativitatis conjungere conatur, manifestat omnem rerum naturam duobus principiis fundamentalibus suffulciri:

  1. Imprimis, mathēmatice demonstratum est ens (vel naturam rerum, vel rerum essentiam) constare non solum e trinis dimensionibus spatii unaque temporis, quibus omnia percipimus, sed ex una dimensione temporis decemque spatii geometriæ Riemannianæ.  Particulæ subatomicæ cognoscuntur esse acumina «aciarum» vel «sætarum» vel «filorum» quæ per ambages labyrinthorum perplexorum (angl. «Calabi-Yau manifolds» / theod. „Calabi-Yau Manigfaltigkeiten“) errant et celeri agitatione vibrant saliuntque.

    Hodie possumus, exempli causa, præsentiam sescentarum galaxiarum parvularum (angl. «mini-galaxies» / theod. „Mini-Galaxien«) detegere, quæ in aliis assunt «dimensionibus» (vel «membranis» vel brevius «branis» — angl. «branes» / theod. „Branen«).  Detectio hæc efficitur photographando effecta flexuum lucis e galaxiis longinquioribus elucentis, quia hi flexus massis pergravibus fiunt (qui effectus angl. «gravitational lensing» / theod. „Gravitationslinseneffekt« vocatur).  Hæ galaxiæ «additiciæ» cæcæ, quæ circum lucentes, «usitatas» galaxias glomerunt, efficiunt illam «materiam obscuram», qua constant octoginta vel nonaginta centensimæ (80%-90%) massæ universi nostri.  «Obscura» vocatur materia illa, quoniam de «branis» suis ad nostram transcendere nequeunt sua photonia, hoc est, elementa lucis;  solum gravitonia (unde gravitas) id possunt.  Omnes enim fere particulæ singulis branis hærent;  solum gravitonia sunt libera.  Id accidit quoniam solum gravitonia sunt sætæ «clausæ» (sicut circuli vel anuli), et branis suis non hærent sed exinde aufugiunt, quum particula cetera sint sætæ «apertæ», quæ branis propriis terminantur inque eis manent.

  2. Axiōma alterum Theōriæ Sætarum ponit «leges» physicas dimensionesque, quas cognoscunt homines, immutabiles esse solummodo specie, revera autem mutabiles.  Status harum «legum» pendet e rebus variis, sed præsertim e valore Constantis Cosmologici (angl. «cosmological constant» / theod. „kosmologische Konstante«), qui charactere Græco «lambda», vel «λ», in physicis denotatur.  (Constans Cosmologicus est propemodum quasi vis gravitati contraria vel «anti-gravitas»;  ejus valor mathēmaticus est circa 10-120 unitates, vel decem ad potentiam subzerōticam centesimam vicesimam dignatum unitates.)  Nova porro mathēmatica cognitio universi nostri ut effectūs consequentiæque Principii Holographici (quod hic non explicabitur) nobis nunc primum pæne causæ est, universum velut mentem concipere.

    (Si libet ultra quærere, potest laicus opus physici atheistæ Leonardi Susskind legere:  Loca Cosmica:  Theōria Sætarum et fallax Architectationis Prudentis species [Novi Eboraci:  Little, Brown and Company, m. Decembris a. 2005º], anglice The Cosmic Landscape:  String Theory and the Illusion of Intelligent Design.)

Hic necesse est, pervicaciam habitumque refractariolum paululum corrigere, quem multi «scientificum» vocitare maluerint.  Licet familia scientistarum, quos res publicæ ubique argento favoreque sustinent, neget res «paranormales» (quæ dicuntur) esse, nihilominus reapse sunt et fiunt tales res.  (Me pænitet, o Eminentiæ Vestræ!)  Porro opinio, quod res paranormales rebus «normalibus» omnino dispares separatæque ab eis sint, funditus fallax est, etiamsi ea sumptio pluribusque communis perantiquaque est.

Una ex aliquot consequentiis harum rerum concedendarum accognoscendarumque est roboratio magnaque verisimilitudo theōriæ philosophique Ruperti Sheldrake de formis generandis (angl. «formative causation» / theod. «Formenbildungsursachen»).  Hæc hypothesis ponit vitam (necnon materiam «inanimam») formam suam et rationem se gerendi modumque agendi servare et retinere facultate memoriæ.  Professor Sheldrake docet quod quævis res suam geometriam spatiotemporalem («campum morphicum», h.e., campum formalem vel, simpliciter, suam formam ipsam) recordetur.  Insit universis in rebus propria memoria.  Immo enimvero ipsa animantium memoria est res mirabilis, per quam olim percepta iterum in mentem veniunt et agnoscuntur.  Ea in moleculis cerebri inveniri non potest, quia in regno omnino immateriali residet.

Secundum Theōriam Sætarum (sicut jam dictum est) subatomica particula quævis sit tridimensionale «acumen» vel «finis» sætæ decemdimensionalis.  Dimensiones spatii «supervacaneæ» — hoc est, plus quam tres — sint «perangustiores» (angl. «too compactified» / theod. «zu kompaktifiziert») quam ut ab hominibus percipi possint.  (Sensus enim nostri constructi sunt ad vivendum, non ut physicam cognoscamus.)  Sed eæ sætæ in perpetuum vibrent, fluctuent saliantque in eisdem tramitibus canalibusque valde distortis usque eo quoad vis externa eos mutent aut tramites canalesve ipsi mutentur.

Quum trames autem ille aliqua causa mutetur, mutetur etiam sæta, vicissimque.  Omnia agantur ratione adhuc ignota, sed rationali atque certa.  Ita eveniat ex mutua accommodatione unitas sætæ regionisque vicinæ «superspatialis» ejus.  Concentus ille bona condicione ad vitam conscientiamque ducere possit.

Fac ut nunc rem extraordinariam consideremus:  Psychocīnēsis sæpe etiam in rebus omnino ineptis nugatoriisque apparet sicut motionibus mensarum (angl. «table levitation» / theod. «Tischrücken») aut in sic dictis «spiritbus strepitantibus» (angl. «poltergeists» / theod. «Poltergeister»).  Sed hæ res quævis absurdæ inanesque manifestant omnem materiam omneque spatiotempus revera psychophysicalia (hoc est, simul mentem simul corpus) esse, et intellegenter intellegentiæ respondere.  E quo sequitur ut mens humana et «subliminium» materiæ sive ejus «subconscientia» — hoc est, indoles mentis, quæ materiæ inest — solum viribus magnitudineque differantur, non natura.

Quæ quum ita sint, apparet ens totum — inclusis aliis universis omnibus (e fortasse 10500 [decem ad potentiam quingentesimam dignato] facultatum eveniendi) in Locis Cosmicis — esse intellegens.  Hoc est, omnia universa, quæ unquam et in æternum genita sunt, gignuntur vel gignentur, effectus eventusque sunt intellegentiæ — sive hæc vitam consciam gignat sive non.  Intellegentia viva est et fundamen rebus omnibus subjacens et logicum principium aptæ rationalisque cohærentiæ Locorum Cosmicorum inter se, etiamsi illius cohærentia logica hominibus difficillima intellectu est.

Verumtamen intellegentia generis conscii, ut videtur, valde est perrara;  quibusdam physicis apparet ea esse effectus subtilissimæ nostri mundi universique temperationis (angl. «fine tuning» / theod. «Feinabstimmung«).  Ea temperatio dicitur ab eisdem scientificis etiam valorem Constantis Cosmologici valoresque aliorum principiorum moderantium præstituere.

Porro hæc temperatio subtilissima nominatur «principium Anthropicum» (angl. «Anthropic Principle» / theod. «anthropisches Prinzip»), de Græco ánthrōpos (ἄνθρωπος), «homo».  Tot autem sunt «fortuiti casus» qui eo duxerunt, ut nos hoc in loco et hoc ipso tempore adesse possimus, ut vocabulum «casus» totam significationem suam amiserit.  Et hoc quidem verum est, etiamsi Dr. Susskind aliique multi credunt (et solummodo credunt) magnum numerum universorum sufficere, ut aliqui mundi tantum probabilitate rationaria et «forte fortuna» necessario palmam conscientiæ ferre debeant.

Attamen id opinio est sophisma.  Quæstionem de probabilitate anthropici — aut alicujus alterius — universi nullo modo absolvere potest physica sola.  Nulla est ratio qua cognoscamus quale sit id genus vacui cosmogonici (h.e., spatii — vel etiam «nihili» spatium præcedentis — puri, quod generet universum aliquod) cui faveant Loca Cosmica.  Multi scientifici sumunt omnia talia vacua æquas exsistendi facultates habere, sed ea opinio caret omni probatione physica, vel experimentali vel theōrētica.  Hæc quæstio involuta verbo physicæ proprio «problema mensuræ» (angl. «measure problem» / theod. «Messungsproblem») nuncupatur.

Sheldrakeana autem entis interpretatio, materiam esse naturā psychophysicam (et non solum physicam), responsum illustre reddit.  Porro sunt qui opinant «calculum propositionum» (angl. «calculus of propositions» / theod. «Propositionskalkül» vel «Wahrscheinlichkeitsrechnung») tribuere aliquibus vacuis (i.e., locis in spatio cosmico) «permissionem» cosmogonicam et eam aliis denegare.  Is enim calculus est ratiocinatio consecutionum logicarum probabilium («si ... tum»).  H.e., est methodus logica qua aliquid seligitur, prævidendo consecutiones selectionis alicujus.

Notionem hujus «calculi» primum proposuerunt tres physici, Carolus W. Misner, Kip S. Thorne et Joannis Archibaldus Wheeler, in magno opere suo de physica quantorum et cosmologia relativistica, c.t. «Gravitatio» (Gravitation.  San Franciso:  W.H. Freeman & Co., 1970-73).  Eorum opinione, hæc Logica — vel Intellegentia logica — Locorum Cosmicorum possibilitates quasi infinitas (ex.gr., saltem 10500) «mente» perlustret et eas ita disponat instruatque ut vita conscia in aliquibus universis exsistere possint.  Talis vita esset ergo quasi scintilla vel speculum Intellegentiæ Cosmicæ.

Hæc Logica in Locis Cosmicis innumerabiles «bullas» vacuas cosmogonicas generet quæ sint quasi «candidati» universorum novorum pariendorum.  Sed revera solum perpaucissimus numerus harum bullarum possit ea universa parere, quæ fructum vividum dent.

«Loca enim Cosmica innumerabiles (saltem 10500) occasiones cosmogonicas edunt e quibus vera universa (vel cosmi vel mundi) exsistere possunt.  Universitas talium universorum (hoc est, omnia universa vel cosmi universi qui vere surgunt tumescuntque) appellatur «multiversum» aut etiam «megaversum».  Quodlibet universum novum «casu» (ut videtur) oritur (ut jam dictum est) ut «bulla» perparvulissima e saltatione quantorum quæ in solitudinibus vacuis vastis fit cujusvis universi.  Si ea bulla satis est magna idoneaque, tum tempus, spatium, energīam materiamque universi parentalis consumendo vi magna displodit.  Hæc displosio «vesiculæ» primordialis vocitatur «crepitus primigenius» (angl. «Big Bang» / theod. «Urknall»).  (Universum eam «bullam» pariens autem non omnino consumitur, quia nimis celeriter in exteriorem partem expanditur, etiam si a «filio» suo voratur intrinsecus.)  Etiam multa magni momenti alia fiunt, præsertim quæ ad Constantem Cosmologicum attinent, de quibus autem hic disseri non potest.  Caput est, quod hæ violentæ res omnes fiunt in dimensionibus pluribus quam in eis quas nos homines ducimus esse spatium tempusque.  (Nos enim non ita «ædificati» sunt ut eas res sensibus externis nostris percipere possimus.)  Et nosmet ipsi revera eodem modo orti sumus.

Hic autem objectum debet interjici.  Theōria Sætarum nunc plus quam quattuor decennia a multis scientificis mathematicisque investigatur, sed nullum nexum inter Theōriam Relativitatis et Theōriam Mēchanicarum Quantorum probare potest;  neque est — etiam theoretice — aliquæ possibilitas bullas cosmogonicas inveniendi.  Ergo Theōria Sætarum solum res conjectaria, quamvis notatu digna, remanet.

E doctrina non solum paranormalogiæ sed etiam biologiæ discimus in organismis biologicis omnia se ipsa componere, construere, conformare, crescere revera intellegenter, ingeniose sollerterque.  Quod termino technico hodie in theōria biologica appellatur «epistēmologia evolutionaria» (angl. «evolutionary epistemology» / theod. «evolutionäre Erkenntnistheorie» — vide Dr. rer. nat. Dr. phil. Gerhard Vollmer, Epistēmologia evolutionaria:  Insitæ cognitionis structuræ in contextu biologiæ, psychologiæ, linguisticæ, philosophiæ et theōriæ scientiæ [Evolutionäre Erkenntnistheorie:  Angeborene Erkenntnisstrukturen im Kontext von Biologie, Psychologie, Linguistik, Philosophie und Wissenschaftstheorie], Stuttgardii:  Domus editoria S. Hirzel, 1975, quod in hanc doctrinam introductionem bonam dat).  Hæc theōria est doctrina biologica quæ docet vitam ipsam — hoc est, historiam vel «evolutionem» vitæ terrestris — esse opus laboremque discentiæ disciplinæque.  Secundum hanc doctrinam crescat natura vivida non temere et casu, sed scientiā quæ organismis eorumque membris (ex.gr., pinnis piscium vel alis bestiarum volatilium) et consuetudinibus innatis insit.  Hæc res, hæc incarnata scientia efficiatur autem facultatibus «subconsciis» vel «subliminaribus» vel «psychicis».  Summa harum facultatum sit intellegentia conscia, qua utamur nosmet.  Communior est hæc conclusio, etiam inter eos qui nolunt credere res paranormales esse.

Exempli gratia, aliqui scientifici animadverterunt, requiri non solum immensitatem hujus universi nostri, sed etiam innumerabilitatem aliorum universorum, ad vitam consciam generandum.  Misner, Thorne et Wheeler (op. cit., p. 1217;  hic annotandum est verbum «æōn, —nis, m.» significare 109 [i.e., decem ad potentiam nonam dignatum vel 1,000,000,000] annos, et «radius» significare dimidiam partem diametri) scripserunt(1):

«Dicke (1961) demonstravit eum ordinem rationcinativum fortasse non esse correctum, secundum quem dicitur, «adest universum, quid igitur debet esse homo?», sed «adest homo, quid igitur debet esse universum?»  Aliis verbis:  (1) ad quid prodest universum aliquod sine conscientia?  Sed:  (2) Conscientia vitā nititur.  (3) Vita præsentiā elementorum nititur, quæ hydrogenio graviora sunt.  (4) Elementorum gravium confectura ustionem thermonuclearem requirit.  (5) Ustio thermonuclearis plerumque spatium coquinarii temporis aliquot æonum in stella requirit.  (6) Spatium aliquot æonum non aderit neque adesse potest in universo clauso, nisi radius ejus universi in extremum expansi distentique sit aliquot æones luce mensi aut etiam plures.  Quare ergo, hac interpretatione, habet universum tantam magnitudinem?  Quoniam solum ita potest adesse homo!

Ne longum sit:  Carteri Dickeique considerationes conjecturam de «biologica selectione constantium physicorum» facere viderentur.  Sed «selectio» fieri non potest nisi sunt optiones inter quas sit seligendum.  Eædem quidem optiones ipsissimæ nunc primum eā unā solā generali universi collabendi descriptione præberi viderentur, quam hodie proferre possumus:  exemplum prægeometricæ [h.e., de eo, quod est substructio et causa geometriæ universi sed ipsum non est geometricum] et imperspicuæ universi transfictionis.»

Astrophysicus extraordinarius Fredericus Hoyle (1915-2001) ante decennia quattuor in libello suo «De Hominibus Galaxiisque» (Of Men and Galaxies.  Typographēum Universitatis Wašintoniæ, 1964;  1966, p. 62), scripsit(2):

«Hypothesin unam magnamque positurus sum — hypothesin religiosam:  quod emersus vitæ intellegentis non sit casus fortuitus et sine significatione.  Religiones autem orthodoxas non sequar, ponendo me significationem scire.  Vita intellegens est phænomenon e legibus physicis fundamentalibus ortum tam notabile ut videatur aliqua subesse conjunctio, hoc est, aliqua vincula, esse inter leges et consecutiones harum legum — id, quod verbis vulgaribus vocitaremus consilium

Hæc dicta multos annos scilicet ante Theōriam Sætarum theōriamque Locorum Cosmicorum reddita sunt.  Perraritas intellegentiæ consciæ, quæ e primordiali vacuo, et naturali «epistēmologiæ evolutionariæ» ratione, emergit (i.e., non ratione fortuita casuque sed incremento aut amissione scientiæ), indolem naturæ monstrat permirissimam.  Ex hac ipsa raritate in cogitationem cadit quod impulsus e profunditate entis oriens et rerum naturam transcendens consulto universa generet, e quibus emergat conscientiam.  Nam remanet ut quæritur:  cur adest aliquid et non deest?  Præsertim quum sciamus id «aliquid» facultates parapsychologicas habere et eas in omnium rerum natura inesse?  Aliis verbis dici potest primam entis causam creaturam suam instinctu nutuque naturali magis magisque in compagem construi coalescereque scientiorem intellegentioremque velle.  Pars veræ intellegentiæ est enim voluntas, quod etiam in rebus psychocīnēticis manifestatur.  «Calculus propositionum» est calculus seligendi, hoc est, intellegentia volens vel voluntas prudens.

Ut intellegitur secundum scientiam modernam, vel etiam Theōriam Sætarum, universum vel «multiversum» (hoc est, universitas rerum omnium) in æternum ita «bullit» ut bullæ cosmogonicæ ubique in speciem aleæ cæcæ quasi semina arboris vento perflatæ spargantur, quæ perrarissime, sed nihilominus nescio quomodo, vitam pariant.

Dignum est quod accuratius consideretur etiam hoc:  secundum Sheldrakeanam formarum generandarum theōriam, quæque materialis compages genus suum «campis formalibus» (vel «morphicis») memorialibus, seque intellegenter componentibus conservet propagetque.

Campus formalis est forma quædam geometrica actuosaque.  Sed hæc forma non tribus dimensionibus spatii unaque temporis circumscribitur, quæ ab Immanuele Kant philosopho nuncupabantur catēgoriæ «a priori» sensuum humanorum.  E contrario, talis forma per labyrinthos dimensionum altiorum (hoc est, per «multiplicitates Calabi-Yauanas») extenditur, qui geometriis sublimioribus theōriarum optimarum theōriarumque eis subjunctarum describuntur.

Quum moleculæ flexibiles carbonicæ (i.e., moleculæ «organicæ», quæ dicuntur) sine pondere in spatio cosmico fluitantes conformantur, eorum sætæ modulate (vel «harmonice») intendentes remittentesque et vibrantes ignotum in modum, ut videtur, mutuo inter se invicem accommodari et «concinere» possunt:  machinulas, machinationes, structurasque magis magisque multiplices sed et ordinate compositas efficiunt, quæ majores sunt quam summæ membrorum suorum.  Hæ structuræ facultates memoriæ et vim discendi adaptandique multiplicant.  Ita compositio elementorum oritur quæ proprietates novas possidet.

Talis «concentus» ex hypothesi (sicut dicitur) primordia vitæ fingit, quæ nondum sunt conscientia sed ad eam sunt necessaria.  Per Orbem Lacteum, galaxiam nostram, sparguntur vastæ nubes molecularum organicarum (hoc est, molecularum carboneum [C] continentium) sicut monoxydum carbonicum (CO), formaldehydum (CH2O) multasque alias quæ sunt generis ejusdem.

Sunt scientifici qui conjectaverunt, in comētis glacialibus perfrigidis tales moleculas se in primitivas formas acidi ribonuclearis (RNA), deoxyribonuclearis (DNA) — hoc est in “vira” — etiamque bactēriorum temperate automatopœētorum compositas fuisse.  Tum, quum in antiquissimis principialis juvenisque terræ temporibus magna vis imbrium comētarum harum in planētam nostram effunderetur, aliquot bactēria suum casum superviverent et fundamentum vitæ terrestris futuræ instituere pergerent.  Reliqua sint historia evolutionaria.

Aliis verbis dici potest, in natura facultates inclinationemque ad formales qualiscunque generis campos formandos constanterque amplificandos inesse, etsi plerumque inorganicos inanimosque.  Nihilominus in spatiis universi nostri longinquis vastisque, sicut in sic dicta «nube Oorti» (ubi comētæ remotissimæ hodie orbes suos circum systema solare conficiunt), oriuntur principia vitæ.  Porro in hoc universo planētaque hac, id simplicissimum vitæ genus — scilicet, vira et bactēria — ad formas vitæ mirabiles multiplicissimasque excultum est, gratiā facultatis «cogitatione» informantis vereque «psychocīnēticæ»:  ad formas sane quarum fastigium summum adhuc est homo.

Hoc est responsum ad interrogatum «problematis mensuræ».  Voluntatem ad vitam creandam Ens exhibet intellegentem.  Sed ejus Entis non tanti intersunt animantia singula discretaque, quanti eorum greges, situs ac vicinia (vel circumjectūs) ad memoriam intellegentiamque augendam propitia.  Hoc est, maximi momenti sunt campi formales generales, non solum specimina singula:  stirpes et genera, non entia unica.  Totum plus valet quam pars.  Singula animantia sunt «hypotheses» vel «experimenta», ut ita dicam, quibus natura plus de se cognoscat.  Divinum enim multiversi subliminium pervarie desiderat cognitionem intellegentiamque sui.

Congruentia sætarum geometrica non forte temere neque inconstanter neve inconsequenter sed per intellegentiam logicam efficitur, hoc est, per campum formalem qui sætas suas secundum congruentem ædificandi rationem ordinat temperatque ratiocinative — exempli gratia, in crystallis vel in “bullis” cosmogonicis.  In tali ordinatione temperationeque enim indoles videri potest mentis, pariter ac eadem idoles etiam in mensis divinantibus vel in «dæmonibus strepitantibus» manifestatur.  In summa:  ex hac facultate «psychica» exstat vita, deinde conscientia.

Aliter dici potest:  res psychocīnēticæ demonstrant naturæ geometricam (vel exactius, «geometrodynamicam») figurari mutarique cogitationibus — vel eas quin etiam esse.  Hoc est conclusio insignis ad quem consideratio rerum naturalium sincera adducit.

Si enim «leges» naturæ ullo tempore, etiam insolenter et raro, viribus cogitationum transfigurari demonstrantur, eisdem viribus semper et ubique regi debent leges illæ.  Sequitur ut omnis rerum natura sit manifestatio cogitationis, quæ tantummodo cogitatio Dei esse possit.  Vera quæstio non est utrum res spiritales revera sint annon, sed utrum revera sit materia!(3)

Psychocīnēsis autem interiorem naturæ rationem agendi et substructionem entis sensibilis partim revelat.  Sicut per cognitionem insaniæ, dementiæ et aliorum mentis morborum (hoc est, per psychopathologiam) interiorem mentis compositionem discimus, et sicut per terræ motus interiorem compositionem discimus terræ, ita per psychocīnēsim aliquod de entis natura, indole, opereque discere possumus.

E studiis scientiarum cognoscimus etiam naturam totam per omnes partes esse logicam, sicut docuerunt jam philosophi Stoici antiqui.  In principio erat logica, et logica erat apud Deum, et Deus erat logica.

Hac re agnita, Latine loquentes Catholici scholastici in Medio Aevo fundamenta mathēmaticorum excolendorum ut instrumentorum et logicæ et philosophiæ naturalis (vel sic dictæ «scientiæ») jecerunt.  Hac via exstiterunt scientia recens, technologia hodierna, et mundus modernus totus.  Sed est mundus quoque qui hodie, principia sua oblitus, se inconsulto in periculum mittit.  Error enim unicus sed gravis rationalistarum, atheistarum modernorum et asseclarum istorum est credere logicam, qua natura substruitur, esse rationis conscientiæque funditus expertem.  Non agnoscunt ens gubernari Mente viva.


II.  Ens interioribus sensibus perceptum.

In corporibus hominum animantiumque omnium inest facultas viciniæ suæ sentiendæ.  Ut antea demonstravimus, hæc facultas nostra in multas formas speciales dissimiles ad res chēmicas (odoratus), ēlectromagnēticas (visus), pressuræ et gradūs caloris (tactus), rectitudinis (sensus æquilibrii) ceterasque accommodatas dividitur.  Accidit quod valetudo, morbus, dolor resque similes aliæ aliis sensibus percipiuntur qui corpus totum assidue et constanter observant.

Sed sunt alii quoque sensus — sensus hominum taciti — qui tantum tum apparent, quum se intenta cerebri conscii agitatio tranquillat.  (Hac e causa homines acuti et peringeniosi eos sensus usurpare aut non aut valde difficulter queunt;  cerebra enim eorum semper continenterque nimis agitantur.)  Investigatores rerum cerebralium talibus fluenti ēlectrici gradibus nomina secundum frequentiam undarum cerebri imposuerunt:

  1. gamma:  26 ad 80 Hz (Hertzia(4), vel numerus pulsuum ēlectricorum in singulis secundis), hoc est 26-80 moduli Hertziani, vel vicenæ senæ ad octogenas undarum ēlectricarum conversiones in singulis (minutis) secundis (angl. «cycles per second» / theod. «Schwingungen pro Sekunde»)
  2. bēta:  12 ad 38 Hz
  3. alpha:  8 ad 12 Hz
  4. theta:  4 ad 7 Hz
  5. delta:  0.2 ad 3 Hz

Tardiores cerebri undæ (h.e., alpha, theta, delta) plerumque cum interioribus cerebri partibus cohærent, celeres (beta, gamma) cum «calyce» vel «cortice» exteriore.  Apparent cum his tardioribus undis insuper alii quoque sensus, qui interdum «psychici» vocantur et cum percipiendi modo «subliminari», «extrasensuali», «præternaturalive», «paranormalive», «parapsychologicove», quæ dicuntur, per occasionem sociantur.  Talibus occasionibus silet auscultatque cerebrum exterius dum cerebrum interius loquitur et notiones, cogitationes, scientiamque non solum e campo formali suo (h.e., e memoria sua) sed etiam e vicinitate incorporea (vel «psychica») haurit.

His paucis milionibus annis recentioribus cerebrum humanum, præsertimque cortex ejus, magnitudine, pondere, mentisque viribus crescit.  Aetas quæque deinceps ex sæculorum ordine compagibus memoriisque prioribus suam partem adjunxit.  Hæc dum geruntur, campus formalis, qui cerebrum sustinet, maxime inter genera humana septentrionalia, multiplicior memoriarumque omnigenarum plenior fit.  Quod ad ampliorem gnaritatis agnitionisque circumjectorum facultatem (angl. «consciousness» / theud. «Bewusstseinszustand») ducit.

Nihilominus veteriores interioresque partes cerebri centralisque nervorum systematis nobis adhuc insunt, suntque invisibilis (non aspectabilis) substructio fonsque compagum exteriorum et nostrum actionum.  Ad hoc accedit quod memoria maxime duobus in locis cerebri hominis vivi invenitur.  Hi duo loci diversi, nempe interior et exterior, sunt sedes duarum formarum memoriæ:  diuturnæ et brevis.

Memoria brevis est memoria hodierna (hoc est, ea, quam ex eo tempore colligimus quo nuperrime dormivimus experrectique sumus), quæ sedem suum in cerebro habet exteriore;  contra, in interiore cerebro (et fortasse in universo centrali nervorum systemate) habitat memoria diuturna.  Dum dormimus somniamusque transfertur memoria brevis e cerebro exteriore in interius, ubi memoriis prioribus omnibus, etiamque phylogeneticis, jungitur accommodaturque.  Multis in hominibus, quum ad extremam senectutem perveniunt, tabescunt pedetemptim cortex et «pontes» inter interiores exterioresque cerebri partes, ita ut tales senes possunt recordari res primarum puerorum ætatularum, sed tamen quæ heri acciderunt, meminisse nequeunt.

Ita constat interiores exterioresque partes cerebri inter se colloqui resque communicare.  Sed hæc «collocutio» non plane et perspicue apparet.

Dum vigilamus, cerebrum interius, quod est sedes animæ (vel subliminii), regnatur, reprimitur, coërcetur cortice, qui est sedes sensūs cognitionis gnaritatisque.  Quod si cortex detrimentum perpetuum capit, is sensus perditur et, cum eo, humanitas ipsaque persona ita ut corpus in «comate» et in statu «vegetativo» (hoc est, plantæ quasi vitam agens) relinquatur.

E multis experimentis, sicut e cerebris vulneratis, e cerebris subito defectu oxygenii perculsis aut stupefactivis medicamentis turbatis, e psychopathia, atque etiam e cerebris fluento ēlectrico stimulatis, scimus non solum exteriores sed etiam ipsas interiores cerebri partes esse capaces ad multas res extraordinarias et nonnunquam etiam «præternaturaliter» sentiendas.

Nuntii imbecillarum delta, theta, alphaque undarum in vigilantia cotidiana usitataque e cerebro interiore ad corticem emissi nihilominus fulgore validi radiantisque corticis summerguntur qui cerebri centro prælucet.  Animi acies, undis cerebri exterioris perfulgentibus, ita præstringitur ut nuntii cerebri interioris percipi non possint.

Ut percipiantur illæ undæ tardiores, remittendus est motus corticis mentisque, quibus (ut ait Cicero) regnum totius animi tributum est.  Sed talis remissio hodie est perrara.  Cives rerum publicarum industrialium modernarum, et præsertim viri (quorum cerebra sunt majora quam illa mulierum puerorumve) illos nuntios fere percipere omnino non possunt.  Et id quod sensibus exterioribus non percipi potest, a plerisque nostrum creditur aut opinionum commenta aut omnino non esse.

Sed et actio cerebri interioris et effectus camporum formalium sæpe in eo manifestatur, quod nuncupatur «metempsychosis» vel «palingenesis» vel «reincarnatio» vel «transmigratio animarum» vel etiam id quod a Cæsare vocatum est (Bellum Gallicum 6,14) «novus post mortem transitus [animarum] ad alios [homines]».  Ut in tali re solet, puerulus vel puellula, simul ac loqui potest et dum cerebrum exterius adhuc imbecillum neque magnum nec potens est, loquitur de vita aliqua priore.  Per occasionem etiam maculam vel colores in aliqua corporis parte habet, qui sunt similes vulnerum quæ alter, sed nunc mortuus, homo in moriendo accepit et causa fuerunt mortis ejus, qui, secundum puerulum, prior «vita» pueruli fuerit.  Quum autem puer crescit, ejus cerebrum exterius (h.e., cortex) quoque crescit, et vitæ prioris obliviscit.  Doctor Ian Stevenson, MD (1918-2007, per quinquaginta annos dux facultatis psychiatriæ apud Scholam Medicinæ in Universitate Virginiæ), multos casus hujus generis in omnibus terræ partibus per quadraginta annos investigavit et opus cum multis phōtographēmatis scripsit, quod inscribitur «Metempsychōsis et Biologia:  Symbola ætiologiæ innatarum macularum mutilitatumque investigandæ.  Volumen 1:  Maculæ innatæ.  Volumen 2:  Mutilitates innatæ aliæque mutationes extraordinariæ», Portui Occidentali in Connecticuta, et Londinii:  Domus Editoria Præger, 1997  (Reincarnation and Biology:  A Contribution to the Etiology of Birthmarks and Birth Defects.  Volume 1:  Birthmarks.  Volume 2:  Birth Defects and Other Anomalies.  Westport, Connecticut and London:  Præger Publishers, 1997).

Sed corticem sedando et modos undarum cerebri modulando etiam multi viri adulti moderni alios nuntios e cerebro profundo, animam numeratam temperanter ducendo respirendoque, sentire possunt.  Talis mentis intentionisque accommodatio derivatioque in sensus interiores non solum lingua Ciceroniana sed etiam lingua ecclesiastica recentiore «contemplatio» vel «meditatio» nuncupatur.  Hujus meditationis cultus profundissimus hodie appellatur «mysticismus».

Nonulli qui in mysticismum incumbunt animæ suæ magnitudinem amplitudinemque — hoc est, semet ipsum — adeo possunt comprehendere, ut varia sui ipsius elementa multitudoque rerum universo naturæ ordini inseri sentiant atque noscant.  Nam meditatio ab exteriore cerebro in interius progreditur descenditque pari passu a mente conscia in subliminium.  Multitudo rerum singularum esse opus tessellatum immensumque pedetemptim cognoscitur usque ad eum finem dum remaneat tantummodo informe indivisumque totum, quod sæpe a mysticismo orientali studentibus nuncupatur «Esse», «Nihil» aut nomen quodvis aliud.  Nihilo tamen minus, nec Deus est nec «Nihil», sed tantum «perimetros» vel extremitas sui ipsius.  Pater Josephus (Josef) Sudbrack, S.J., Dr. theol. habil., in libro suo de mysticismo(5) eum finem fortasse esse exsistentialem originem animi humani opinat.  Sed etiam illa experientia quoque adhuc est interpretatio perceptionis «regni intimi» quod ultra ultimos interiorum hominis sensuum limites jacet.  (Atheistæ scilicet plerique negant fere ullas res esse paranormales, et præterea sibi titulum «scientiales» arrogant.  Sunt autem mentes eorum clausæ.)

Jesus Christus, conditor mysticismi occidentalis et quasi archetypum omnium Christianorum, illud intimum regnum «regnum Dei» appellavit.  Sed sicut exterioribus sensibus, ita sensibus interioribus mens humana veram Infiniti naturam immediate cognoscere nequit.  Mysticus tantummodo Semet ipsum (vel «Se» suum) in radicibus exsistentialibus suis percipere potest.  Id quod est ultra radices illas sensusque humanos extra captum humanum est.  Sicut in Kanti «a priori» catēgoriis spatii temporisque, quæ sensus nostros exteriores definiunt, ita est «a priori» quoque subliminaris perceptionis catēgoria, quæ sensus definit interiores.  Entis fundamentum a hominibus nullo modo sensibus aut exterioribus aut interioribus immediate cognosci potest.

Attamen opinio sumptiove habitusve «realismi hypothetici», qui nos tam bene in perceptionibus nostris exterioribus adjuvavit, adjuvat nos etiam hac in quæstione.  Sicut explanavit Pater Sudbrack (opere citato, pp. 31 sseq.), differunt inter se interpretationes mysticæ orientales (ferme Buddhisticæ) et occidentales (ferme Christiana Catholica cum nonnullis Sufiitico-Islamicis).  Forma occidentalis «mysticismus occursorius» (angl. «encounter mysticism» / theod. «Begegnungsmystik»), forma orientalis e contrario «mysticismus infinitatis» (angl. «infinity mysticism» / theod. «Unendlichkeitsmystik») habetur.  Homines mystici orientales, qui traditione philosophica occidentali carent, Infinitum ultimum pro «nihilo» ducunt;  occidentales contra de «Deo» ut de persona loquuntur.

Hæc differentia maximi momenti est, et cultu civili nititur.  Vocabulum orientale «nihilum» non internam Infiniti essentiam designat sed proprios exsistentiales hominis fines inopiamque philosophicam orientalem.  Requiritur enim recta ratio ut intellegatur «mysterium tremendum et fascinosum», quod est substructio insensibilis omnium rerum quæ sentiri possunt.

Infinitum ab initio in obeuntis solis partibus ab hominibus mysticis pro persona intellegenti ducitur, cum quo intellegenter communicari potest.  Jesus Christus, mysticus originalis Christianorum omnium, Infinitum appellabat «Patrem».(6)

Notio personalitatis ab intellegentia separari non potest.  Maxime ergo rēfert, valere in hodierna disciplina physica principium holographicum, quod est pars Theōriæ Sætarum.  Secundum id principium, res materiales energēticæque suas radices physicas in fine universi (ad verbum, in «eventuum horizonte», angl. «event horizon» / theod. «Ereignishorizont») habeant;  hæ radices sint quasi præcepta substructa quibus rerum significatio et vis insint — id, quod linguis modernis «informatio» nuncupatur.  Caput hujus principii est, quod universo mundo non inordinatam enormitatem aut rudem indigestamque confusionem, sed intellegibilem ordinem attribuit.  Est principium quod universum ordinate disponit et intellegibile efficit.

Aliis verbis interrogari potest, cur est aliquid et non nihil?  Maximi momenti est quæstio fundamentalis:  esse aut non esse?  Responsum autem cosmogonicum est «Esto!»  Et gradus maximus illius «esse» est ens intellegens — id est, hodie et hac in planeta, homo sapiens:  summum evolutionis fastigium.

Nulla physica quamvis elegans exquisitave theōria quæ nititur dualismo materiæ et animæ, corporis et mentis, hodie reddere potest causam illarum concinnarum geometricarum structurarum quæ vel simplicissimas vitæ formas gignunt.  Solum theōria formas generandi Sheldrakeana illam intellegentiam magni æstimat, quæ in energīa (et in materia:  e = mc2) inest.

Intellegentiæ proprium est cogitationes inter se consociare, conferre, aptare, temperare, ordinare et eas computare, comminisci, construere.  Hoc idem in rebus physicis chēmicisque facit natura.  Sed propter obsoletam dualisticam opinionem, res physicas et cogitationem omnino esse separatas, adhuc non agnoscitur actio physica reciproca «psychocīnētica».  Quominus agnoscatur hæc actio, obstat etiam humana virium psychocīnēticarum «imbecillitas».  Scientifici adhuc solum quattuor «vires» vel potius «actiones reciprocas» (angl. «interactions» / theod. «Wechselwirkungen»), vel vires mutuas naturales, agnoscunt:  fortem;  ēlectro-magnēticam;  imbecillam (vel ēlectro-imbecillam);  gravitatem.  En tabella harum actionum:

Actiones Reciprocæ
Actio reciproca Vis Radius efficientiæ
fortis 1 10-15 m
ēlectro-
imbecilla
ēlectro-
magnētica
1/137 infinita
imbecilla 10-6 10-18 m
gravitas 6 x 10-39 infinita

Sed e theōria Sheldrakeana sequitur ut sit actio reciproca quinta:  actio psychocīnētica (per quam campus formalis efficitur), cujus vis plerumque gravitate multo minor esset, sed cujus radius efficientiæ itidem esset infinitus.  Hæc mutua «accommodatio» actionum reciprocarum particularumque manifestaretur, sicut et gravitas, solum in spatiis vastis variisque — verbi gratia in universis totis ubicunque in multiverso — sed tantum condicionibus flexibilissimis, sicut in nubibus galacticis pulvere carbonico copiosis seu in planētis quorum magnitudo, locusque calorque sunt modici, seu in Locis Cosmicis — id est, semper in rebus dubiis ambiguisque ubi ceteræ vires non prævalent.

Actio reciproca psychocīnētica est imprimis actio memorialis, id est, mentalis, ergo et intellegens.  Status inertissimus (angl. «ground state» / theod. «Grundzustand») cujusvis particulæ est status in quo ea particula solum formam suam recordatur ideoque eam conservat sustinetque.  Sed quum peropportune talis particula in societatem cum aliis particulis inire potest, hæc actio conformationes facit, in quibus potestas (vel effectus) memoriæ augetur.  Aliis verbis, discunt tales conformationes.  Et memoriæ earum et omnes memoriæ simul memoriis habitibusque prioribus inhærent et in his radicatæ sunt.  Deinde, quum interdum nova circumjectorum condicio satis flexibilis est, e moleculis carboneum continentibus emergit vita, quæ est intellegentia incarnata.

Quæ quum hæc levis quinta reciproca actio ita sit, apparet, ut a Sheldrake demonstratum est, eam perpetuo, ulla data opportunitate, omnis naturæ percipiendi discendique potestatem augere.  Hoc est, universum nititur ad vitam creandam, quæ est organum sciendi, etsi ea perrarissime exsistere potest.

Sed hæc proclivitas formarum viventium creandarum a fonte etiam profundiore, immo a voluntate vitali intellegentique oritur, quæ per multa sæcula a mysticis Catholicis, qui Christum ut personam Dei accipiunt, ut amor divinus percipitur.  Voluntas scilicet ipsā naturā est personalitatis propria, quod est causa cur fundamentum entis a mysticis illis semper ut infinita divini amoris mens habetur et quidem etiam pro ipsa personalitatis essentia.

E contrario, in orientis solis partibus plerique qui sunt rei mysticæ studiosi, et imprimis divinarum Hinduismi Zen-Buddhismique rerum contemplatores, opinant Infinitum esse non personale sed vacuum leges naturales nimirum sanciens, tamen voluntate carens.  Hæc opinio in eo inhæret, quod ii mystici certos sibi ipsis sensuum interiorum fines terminosque constituunt, ultra quos egredi non possit.  Sed ut jam supra scriptum est, ens totum tantummodo ambobus sensuum generibus, hoc est, et interiore et exteriore, comprehendi potest, non solum aut interiore genere aut exteriore.

Si ergo rationem amborum perceptionum generum habuerimus, hæc videbimus:

  1. Primum, Infinitum non est «nihil».  E nihilo fit nihil.  Sumus autem, et insuper etiam percipimus, etsi non immediate.  Ergo causa entis nostri, etsi a sensibus nostris impercepta, debet revera esse et non ut «nihil» deesse.  Vox illa penitus est falsa.  Non dicimus cum Renato Descartes, «Cogito, ergo sum», sed «Sum, unde cogito».

  2. Secundo, natura universi est logica (h.e., non sibi repugnans), ut in omnibus scientiis modernis demonstratur.  Inde concludi potest ejus causa — Infinitum absolutum — item esse logica.

  3. Tertio, homines mystici, homines sanctissimi, šamani, magi aliique qui jamdudum in rebus spiritualibus bonis malisve versantur, vel in eas incumbunt semper et ubique «leges» naturales (quæ secundum theōriam Sheldrakeanam sint revera consuetudines vel memoriæ fixæ), et præsertim illas, quæ vitam ipsam attingunt, potestatem Absoluti quomodocunque invocando paululum immutare valent.  Ergo sub dicione Absoluti est mundus naturalis, qui est intra, non extra, Absolutum.  Hoc est, Absolutum non est aliqui «cæcus horologiorum artifex», qui universum extra se vel juxta se creet.  Contra, edit omnia e se solo ipso, et extra dimensionem operatur, quam «tempus» nuncupamus.

  4. Quarto, quorundam hominum facultas «legendi» memorias (sicut sic dicta phantasmata, sensūsve affectūsve) facinorum violentorum in rebus inanimis retentas (i.e., larvis infestis, angl. «haunted»/theod. «von Spuken heimgesucht»), consentanea est «memoriali» camporum formalium naturæ, quales definivit Rupertus Sheldrake.  (Hæc natura fortasse est indicio de essentia «holographica» memoriæ quæ, per universa talium factorum circumjecta, non solum per certas cerebri regiones distribui videtur.)  Itaque Absolutum quoque, quum omnia perfundat, memorias omnes continere et omnia ergo scire debet.

  5. Quinto, jampridem ab hominibus cognoscitur ad preces — et præsertim ad preces religiosissimorum hominum, mysticorum, šamanorum et qui sunt generis ejusdem — interdum responsa vere miraculosa reddi.  Talia responsa autem minime sunt sine mente ac ratione, neque necessario a precibus quotcunque oblatis sequuntur.  Improvisa sunt sane, sed semper intellegentiam manifestant, etiam ubi sunt noxia.  Inde concludi potest Absolutum valere eos seligere quibus respondere vult.  Hoc est, indolis Absoluti prorsus est personalis.  (Vera miracula — quæ hic non investigantur — personalitatem Dei clarissime manifestant.  Nam personalitatis est alias personas intelligenter appellare vel eis respondere.  Et eis, quibus miracula accidunt, plerumque prorsus persuadentur Deum esse personam.)

  6. Sexto, multi sanguine affectuve conjuncti, sicut matres filiæque vel genetice persimillimi gemini, alius alterius cogitationes motusque animi, præsertim in casibus periculosis, «telepathice» cognoscere possunt.  Hoc est indicio firmo de campis formalibus communibus quorum memoria a duobus pluribusve hominibus satis late est communicata.  Porro multi «vates» vel «pythonissæ» vel «mentis divinatores» quoque memorias aliorum «legere» possunt.  Inde colligi potest Absolutum, ut ita humanitus dicam, esse infinitum scientiæ mare.  Hoc est insuper, cur mystæ gnostici antiqui Absolutum «lucem» nominabant.  (Lux enim semper signum est scientiæ.)  Et Paulus, palæomysticus (h.e., mysticus ineuntis Christianitatis) evangelistaque protoChristianus, de Deo scripsit qui esset Rex Dominusque «lucem habitans inaccessibilem» (1 Tim 6,16).

Catholici a plerisque ascetis Zen-Buddhisticis, Yogi-Indicisve diversi mystici, initiante Christo, cum perpaucis Sufi-Musulmanis Cabbalistico-Judæisve mysticis, de amore a Deo radiante loquuntur ut de intima ejus indole.  Hæc indoles variis ejusdem notionis nominibus describitur:  non solum «amore» sed et caritate, benignitate, beneficentia, ac etiam amore maritali nuptialique veneriove.  Omnibus his verbis definitionibusque communis est studium alios juvandi, ut dixit Christus (Jo 10,10), «ut vitam habeant et abundantius habeant».  Hæc est revera definitio verbi «amoris».  Hodie constat vitam ipsam et res «divinas» («præternaturalesve» «paranormalesve» [quæ dicuntur]) inter se aptissime cohærere, id quod non solum e multis miraculosis fidei sanationibus omnis generis atque in omni religione orbis terrarum apparet, sed etiam e perplurimis experimentis parapsychologicis per homines animalesque peractis.  Hoc monstrat amorem almum (sed non effeminatam animi mollitiam!) reapse esse voluntatem Absoluti, quæ est « Esto! »  Et quia « lux » est metaphora scientiæ, fastigium entis, illud « Fiat lux! » est jussum fundamentale Dei, quod omnes alias regulas legesve jussave et vitam ipsam comprehendit.


III.  Theodīcēa.

Hujus voluntatis veritatem res adversæ omnimodæ et dolores nostri — pro quibus injusta Christi crucifixio est exemplar principale maximumque(7) — nullo pacto refutant nec redarguunt nec refellunt.  Sed conatus mortis dolorumque ad amorem divinam quadrandorum in ramum philosophiæ duxit, qui «theodīcēa» nuncupatur, hoc est «Dei justificatio» (vel «Dei purgatio excusatioque»).

Sed opinio humana, amorem divinum et res adversas inter se discrepare, e falsa divini amoris interpretatione sequitur.  Non enim sicut homo ita Absolutum amat.  Amor ejus est vis vitalis quæ est simul vis cognoscendi et discendi ope campis formalibus (vel memoriæ).  Sequitur ut et amor divinus et studium cognoscendi formandique campos formales sint unum idemque:  voluntas Dei.

Vis physica energēticaque est tamen ipsā naturā fluctuans inconstansque.  Ergo dissipantur corpora viventia physica, continenterque destruantur, præsertim postquam vis vitalis deficere cœpit.  (Actio enim psychocīnētica imbecillissima est omnium reciprocarum actionum.  Immo, Rupertus Sheldrake credit eam nullam habere energīam, et tantummodo campum vel orbitam omnino inertem debilemque esse.)  Accedunt etiam res adversæ exteriores sicut clades, calamitates, facinoraque violenta et alia generis ejusdem.

Remanet autem etiam post mortem campus formalis ut fundamentum subolis posteritatisque.  Tales campi, quum animantium tum inanimorum corporum, in perpetuo crescens subliminium coalescunt, quod est «cogitatoria» (vel «epistēmologica») phylogeneticaque evolutionis radix, quasi inaspicua planētæ anima.(8)  Indoles et essentia talium camporum sunt memoria.  Vita enim est forma materiæ quæ potest novas memorias nancisci, consequi, adjungere et ordinare — id est, quæ potest discere.  Aliis verbis, animantia omnia — hominibus quoque annumeratis — sunt quasi membra partesve sensuum universi et, per universum, membra sensuum Dei.

Culmen vitæ est conscientia alta quam nos homines nunc manifestamus.  Quæ quum ita sint, sequitur ut optima mundi interpretatio sit teleologia, hoc est, præfinitionis doctrina vel doctrina finalium mundi causarum:  est architectatio (vel consilium) creandæ rerum universitatis quæ conscientiam gignat maturetque.


Quæstio de intima vitæ indole essentiaque ejus — id est, de principio vitæ animandæ — hodie, ut jam supra dictum est, «epistēmologia evolutionaria» vel etiam «selectio naturalis» vocatur.  Secundum hanc interpretationem, progressio vitæ in terra proceditur non membris corporis casu apparentibus sed scientia augenda;  augendæ autem scientiæ via atque ratio sunt imprimis dolores, deminutio vitæ, miseria, morbus et mors.  Hoc est, passio, vel dolor, est via atque ratio quibus subliminii generalis formalisque augetur scientia.  His dictis, prodest tabellam comparationis proferre responsorum, quæ a duabus maximis religionibus mysticis, Catholicismo nempe et Buddhismo, hac in re redduntur:

Catholicismus Buddhismus
Doctrina
principalis
(religionis «lapis
anguli»)
Peccatum originale,
ab Adamo Evaque admissum,
in omnes homines
generatione transfusum
et ab eis contractum, et quod
solum per hominem divinum
(i.e. Jesum) expiare potest.
Veritas Ariana prima:
«Omne esse est dolor»
Mysticum mundi
fundamentum — Repertum ope
amotionis depositionisve vel ad tempus
exstinctionis conscientiæ personalis
per meditationem vel
per castigationem corporis
(jejunium, deprivationem somni,
solitudinem, etc.), fortuitove.
(Fundamen cosmi fere solum per
subconscientiam comprehenditur,
quod ipsius conscientiæ percolatio
more solito non admittit.)
«Regnum Dei»
amore paterno divino
et gratia divina
plenissimum, quod
in melius ducit (nulla est
animæ in corpus novum
recursus vel «reincarnatio»).
«Rota fiendi»
— h.e., æterna vitæ
mortisque repetitio,
omni significatione
carens
Qualitas
causæ primæ
«Pater»
(= persona)
«Nihil»
(= impersonalis)
Genus
mysticismi
Mysticismus
occursūs
Mysticismus
infinitatis
Meta vitæ Beatifica visio
(Amantis animæ unio
cum Deo, sed non
annihilatio in eodem)
Exstinctio sui
perfecta absolutaque
nir-vana»)
Via ad metam Virtutes
Christianæ
Veritas Ariana quarta:
Trames octūplus

Erat sacerdos Catholicus nomine Teilhardus de Chardin inter illos, qui hanc teleologiam ad recentis ætatis ingenium componere conabantur.  Secundum patrem Jesuitam illum, qui et geologus erat, universa biologica rerum natura nitatur et contendat ad «Punctum Omega» (vide Apocalypsim 22,13), novissimum vitæ terrestris finem, quod sit coadunatio mentium humanarum omnium in mentem collectivam vel in «Christum cosmicum» quasi in unam solam planētariam personam.  Terra foret quasi magnus formicarum grumulus vel magnum apium alveare cum una sola præpotentissima conscientia, quam vocavit Teilhardus «noosphæram» (e Græco «nóos» (νόος) «mens» et «sphaîra» (σφαῖρα) «globus»).

Sed etiam quum esset hæc Teilhardi opinio conatus bonus, tamen erat somnium religio-communisticum.  Conscientia alta est potentior quam quæ sine vi rursus in mentem collectivam resorbeatur.  Ergo conscientia crescens prohibebit aliquem «Christum cosmicum» fieri.

Pater Sudbrack in suo de Mysticismo libro (pp. 145 sseq.) putat Teilhardi theōriam esse systema metaphysicum optimum, quod universitatem omnium et mysticarum et physicarum rerum in se concinne componat.  Sed hæc opinio ex illius patris œcumenismi quamvis speciosi studio desideriisque evenit, non e rebus ipsis.

Alia interpretatio — quæ hic offertur — multum a Teilhardi conjectura de coalitu cosmico differt.  Si genus enim nostrum non anteā exstinxerimus, conscientiam altam eādem consequemur quā natura jampridem locos superiores consequitur:  per mutationes geneticas et selectionem naturalem, quæ doloribus disciplinaque efficitur.  Et ea via non ad «Christum cosmicum» ducit, sed ad «individuationem» et nova hominum genera.

Usque ad tempus Ruperti Sheldrake ejusque formarum generandarum theōriæ semper credebatur mutationes biologicas forte, temere, casu evenire.  Sed hæc sumptio est fides mera et sine argumento.  Causa revera est alia.

Sicut explanavit Rupertus Sheldrake, mutationes sint subliminaria vitæ responsa ad circumjecta mutata.  Subliminio mutato, mutentur quoque formæ.  Aliis verbis, omni animantium generi a natura tributum sit, ut se tueatur.  Si generi animali (vel humano) alicui difficile fiat victu, id genus aut mutetur aut moriatur.  Res difficiles animali proponant ænigma.  Aenigmata autem non logicā consciā sed subliminio nescio quomodo solvantur.  Etiam inter homines, ubi ænigmata solummodo logica mathēmaticave esse possint, solutio sæpe in locis quæ theudice angliceque «tria B» vocantur, hoc est, in autoræda longa, in balneo vel in lecto (angl.-theod. “bus, bath, bed” / „Bus, Bad, Bett“) — vel potius e subliminio — emergat, et emergat subito inopinatoque.(9)

In historia vitæ, hic emersus subitus in sic dicta «displosione Cambriana» potissimum videtur, ut tam bene Dr. Stephanus C. Meyers in libro suo «Dubium Darwini:  Erumpens Vitæ Animantium Exordium et Argumentum pro Architectatione Prudenti» (Darwin’s Doubt:  The Explosive Origin of Animal Life and the Case for Intelligent Design.  New York:  HarperCollins Publishers, 2013, 2014) descripsit.  Ibi monstrat etiam elementa genetica (DNA/RNA) et epigenetica (cum campis electromagneticis) systematis intelligentiam exhibentibus hierarchice ædificari, dirigi moderarique, sicut hodie in linguis computatoriis.  E quo scimus intelligentiam non solum diffuse in animantibus inesse, sed in ipsis intimis cellularum particularumque nucleis.

Hodie «religio» atheismi omnia documenta argumentaque veritatis quamvis firma denegat, et vehementer denegat.  Scientifici qui vestigia divina in natura vident, ea deridentur et despiciuntur.  Sed natura ipsa opus Dei non solum monstrat, sed est.

Quum ergo condiciones circumjectaque ubique continenter et semper moveantur mutenturque, magis magisque ænigmata animantibus proponuntur et ab eis solvuntur.  Ita vita terrestris omnis cum stirpe, ramis, ramulis et sic porro ut arbor crescit.  Hoc genus progressūs a mathēmaticis nuncupatur «fractale» quia via vitæ crescentis etiam atque etiam «diffringitur».  Hæc abundantia formarum semper crescens a natura continenter ita exstinctione resecatur, putatur amputaturque ut solummodo paucæ optime scientes vel «convenientes» formæ seligantur, unde terminus «selectio naturalis».


IV.  Futurum.

Hodiernum evolutionis culmen sumus nos homines conscii.  Sed nunc in terra valde superfluimus, et quidem præsertim in «mundo tertio», qui dicitur, in quibus conscientia (et opera ejus, sicut scientiæ mathēmaticæ, eruditio, litteræ eqs.) minus valida est vel omnino deficit.  Ergo non difficile est, hac in re quod eventurum sit prædicere.

Creditu igitur difficillimum est hominum genus esse consecuturum Teilhardi «Punctum Omega».  Multo verisimilius est exitium majoris hominum partis, quod post zenith olearium incipiet.  Nihilominus efficietur amore divino etiam hæc magna hominum deminutio, etsi ea nobis hominibus perdifficilis est creditu.  Evolutionis officio enim fungi pergravissimum est munus.  Scopus vitæ, ut patet, est conscientia peraltissima, ut viderunt astrophysicus Fredericus Hoyle, physici Misner, Thorne et Wheeler, et mysticus Teilhardus de Chardin, inter permultos alios.  Etenim hic finis apparet ex accurate perscrutatis nuntiis sensuum non solum exteriorum sed etiam interiorum.  Et quod omnium nostrum magnopere rēfert:  si scopum illum non consecuti erimus, morietur omnis orbis terrarum.  Non est tertium quid.

Nam Deus hominem amat, sed eum ut consciam planētæ viventis partem amat.  Stupenda et multiplicissima rerum universitatis natura, quæ non solum est physico-mathēmatico-logico-biologica sed etiam parapsychologico-subliminari-mystica, et cujus fastigium est conscientia, monstrat universum esse prudenter, consulto et de industria, non casu, architectatum.  Hæc omnia revelant mentem cujus proprietates voluntatem, intellegentiam personalitatemque infinitam includunt.  Et eam mentem appellamus Deum.


Finis

Annotationes


  1. “Dicke (1961) has pointed out that the right order of ideas may not be, here is the universe, so what must man be;  but here is man, so what must the universe be?  In other words:  (1) What good is a universe without awareness of that universe?  But:  (2) Awareness demands life.  (3) Life demands the presence of elements heavier than hydrogen.  (4) The production of heavy elements demands thermonuclear combustion.  (5) Thermonuclear combustion normally requires several 10^9 years of cooking time in a star.  (6) Several 10^9 years of time will not and cannot be available in a closed universe, according to general relativity, unless the radius-at-maximum-expansion of that universe is several 10^9 light years or more.  So why on this view is the universe as big as it is?  Because only so can man be here!

    “In brief, the considerations of Carter and Dicke would seem to raise the idea of the «biological selection of physical constants.»  However, «to select» is impossible unless there are options to select between.  Exactly such options would seem for the first time to be held out by the only over-all picture of the gravitational collapse of the universe that one sees how to put forward today, the pregeometry black-box model of the reprocessing of the universe.” [Rursus]


  2. “I am going to make one big hypothesis — a religious hypothesis — that the emergence of intelligent life is not a meaningless accident.  But I am not going to follow orthodox religions by presuming that I know what the meaning is.  Intelligent life is such a remarkable phenomenon to emerge out of the basic physical laws that some connection seems implied, i.e., some correlation between laws and consequences of the laws — what in common terms we would call a plan.”  [Rursus]


  3. Porro quantica «tremulositas» (angl. “quantum jitters” / theod. »Quantenschwankungen«) substructionis naturæ directa manifestatio hujus cogitationis esse potest.  («quantum, [-ī]») putatur esse minima mensura insecabilis rerum physicarum.)  Spatium omne — et in intimis partibus stellarum et in vacuis immensis inter galaxias — «spumā» quantorum expletur.  Ubique in hac spuma paria particularum antiparticularumque innumerabilia perpetuo exstant et se statim mutuo annihilant.  Hæc infinita quantorum «saltatio» nuncupatur «tremulositas quantorum» et est creatio proprio instinctu suo materiæ vel, quod eadem est, energīæ.  Hæc energīa semper nova semperque gliscens galaxias dispellit et expansionem universi efficit.  [Rursus]


  4. In arte oscillationis metiendæ exprimitur circumversio alicujus machinæ vel frequentia vibratuum sæpe termino technico «Hertzium» vel notā compendiariā «Hz».  Ita (ubi «U» = unitas, «s» = secunda et «min» = minuta):  1 Hz = 1 U/s (unitas singula in secunda) = 1/s (singulus [cyclus] in [singulis] secundis) = 1 s-1 (una ad potentiam primam subzerōticam dignata [vel evecta] secunda) = 60 U/min (sexagenæ unitates in [singulis] minutis).  (Quoad vocem «dignatus», vide Christianum Helfer, Lexicon auxiliare s.v. «Potenz».)

    Crebro usurpata majora eventuum in singulis secundis nomina:

    • Chiliohertzium, kHz, (103), singula milia conversionum/eventuum (in singulis secundis)
    • Megahertzium, MHz, (106), decies centena milia/singula milio eventuum (in singulis secundis)
    • Gigahertzium, GHz, (109), singulum miliardum vel (americanice) singula bilio conversionum/eventuum (in singulis secundis)
    • Terahertzium, THz, (1012), singula bilio vel (americanice) singula trilio conversionum/eventuum (in singulis secundis)

    SI-Particula Præpositiva
    Nomen Yotta Zetta Exa Peta Tera Giga Mega Chilio Hecto Deka
    Signum Y Z E P T G M k h da
    Multiplicans 1024 1021 1018 1015 1012 109 106 103 102 101
    Nomen Deci Centi Milli Micro Nano Pico Femto Atto Zepto Yocto
    Signum d c m µ n p f a z y
    Multiplicans 10-1 10-2 10-3 10-6 10-9 10-12 10-15 10-18 10-21 10-24
      [Rursus]


  5. „Unendlichkeit, Grenzenlosigkeit, Aufhebung von allem Individuellen in der Einheit einer Ganzheitserfahrung wird als Mystik schlechthin angesehen.  Es wurde aber schon gezeigt, dass in der Unendlichkeitserfahrung des Bewusstseins ›nur‹ der Selbstbesitz eigener Tiefe und ein Sich-selbst-Finden erlebt werden kann.  Der Struktur des Denkens folgend, wird die Vielheit von Einzeldingen in die größere Einheit des Begreifens eingeordnet, bis zuletzt nur eine gestaltlose, unterschiedslose Ganzheit da ist:  Sein, Nichts oder wie man es auch benennt.  Als Erfahrung lässt sich Entsprechendes sogar mit Drogen oder mit Gehirnströmen produzieren.  Vielleicht erreicht das menschliche Bewusstsein damit seinen existentiellen Ursprung.  Doch auch die Erfahrung gegenseitiger Liebe kann so überflutet sein, dass darin alles andere, auch man selbst untergeht.  Eine solche Unendlichkeit im Selbstfinden und auch im Verliebtsein ist nicht schon die Erfahung der Unendlichkeit Gottes.  Doch diese kann darin wurzeln.“ — Joseph (Josef) Sudbrack, Mysticismus:  De vitæ significatione quærenda deque Infinitate experienda („Mystik:  Sinnsuche und die Erfahrung des Absoluten“).  Darmstadii, Societas Librorum Scientificorum (Wissenschaftliche Buchgesellschaft), 2002, p. 95.  Pater Sudbrack est, ut videtur, paulum morbosior in œcumenismum, qui dicitur.  Hac proclivitate excepta, liber ejus multum prodest eis, qui aliquid de mysticismo discere volunt.  [Rursus]


  6. Dum biblia sacra e lingua Græca in linguam Visigothicam (hoc est, in linguam germanicam priscam) circa annum 350 p.Chr.n. vertebat Wulfila episcopus Visigotho-Græcus, usurpabat verbum paganicum «guþ» (genitivus:  «gudis» [enuntiatum «guðis»], ubi «þ» = angl. «th» in verbo «thing» et «ð» = angl. «th» in «the») pro Græco «(ho) theós» (ὁ θεός), quæ vox est masculina, sicut Latine «deus».  «Guþ» non erat principio masculinum sed neutrum, et fere «potestatem divinam» significavit.  Hoc vocabulum šamanicum (religio enim Germanorum erat šamanismus) fecit Wulfila masculinum;  hoc est, id nomen e «þata guþ» in «sa guþ» transtulit.  Ita monstravit Christianos credere Deum esse personam, non automatum neve machinalem naturæ vim.  Etiam hodie in linguis germanicis hodiernis anglica theodiscaque sunt illius verbi cognata masculina:  anglice «God» cujus pronomina semper sunt «he», «him» et «his» — hoc est, masculina;  theodisce «(der) Gott».  [Rursus]


  7. Cfr. Sancti Pauli Epistulam I ad Corinthios, 1:18-25:

    [18] Verbum enim crucis pereuntibus quidem stultitia est, his autem qui salvi fiunt, id est nobis, virtus Dei est.  [19] Scriptum est enim, «Perdam sapientiam sapientium, et prudentiam prudentium reprobabo» [Isaias 29:14].  [20] Ubi sapiens?  Ubi scriba?  Ubi conquisitor hujus sæculi?  Nonne stultam fecit Deus sapientiam hujus mundi?  [21] Nam quia in Dei sapientia non cognovit mundus per sapientiam Deum, placuit Deo per stultitiam prædicationis salvos facere credentes. [22] Quoniam et Judæi signa petunt, et Græci sapientiam quærunt, [23] nos autem prædicamus Christum crucifixum, Judæis quidem scandalum, gentibus autem stultitiam, [24] ipsis autem vocatis, Judæis atque Græcis, Christum Dei virtutem et Dei sapientiam, [25] quia quod stultum est Dei, sapientius est hominibus, et quod infirmum est Dei, fortius est hominibus.[Rursus]


  8. Porro est scientificus Anglicus nomine Jacobus [James] Lovelock, qui affirmat terram planētam nostram esse animantem vivam globalem qui calorem, oxygenum, quantitatem aquæ et alia permulta moderetur ut vita in superficie terrestre crescere possit.  Hæc ingens animans a Doctore Lovelock «Gaia» nuncupatur, et hypothesis ejus cum interpretatione Sheldrakeana facile congrueret.  [Rursus]


  9. Vide »Vorwort des Dekans:  Gedanken eines ‚Alt‘-Humboldtianers« a Prof. Dr. Bodo Krause in »100 Jahre Institut für Psychologie der Humboldt-Universität zu Berlin« (www.psychologie.hu-berlin.de/institut/geschichte/100jahre):

    »Ein zweites eindrucksvolles Erlebnis war der Besuch von Wolfgang Köhler, dem langjährigen Direktor dieses Instituts und Mitbegründer der Berliner Schule der Gestaltpsychologie, der, aus den USA kommend, 1967 auch das Institut in der Oranienburger Straße besuchte.  Sein Vortrag über die Entstehung guter Einfälle gipfelte in den drei B´s, d.h. der Feststellung, dass solche Ideen häufig im Bus, im Bad oder im Bett entstehen.  Es war nicht allein diese einprägsame Feststellung, sondern der Erklärungsansatz, diese Produktivität auf kognitive (z.B. die kognitiven Ressourcen) wie nichtkognitive Faktoren zurück zu führen.«

    Vide etiam Rupertum Sheldrake, Præsentia præteritorum:  Resonantia formalis et consuetudines naturæ, Novi Eboraci:  Libri Vindemiarum, 1988, pp. 265 sseq. (The Presence of the Past:  Morphic Resonance and the Habits of Nature, New York:  Vintage Books, 1988, p. 265ff.)  [Rursus]

->> >> >>⇈⇑⇈<< << <<-


Deus vult ! — Brennus ( Inscriptio electronica :   )
Dies immutationis recentissimæ :  die Jovis, 2016 Julii 22